δελτίο θυέλλης

Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 39 - ΒΙΟΜΕ: Η αυτοδιαχείριση δεν είναι ουτοπία!

  • Δημοσιεύτηκε: Τετ, 25/06/2014 - 12:40μμ

Οι τελευταίες εξελίξεις με τη θρασύτατη δικαστική προσφυγή για ανάληψη της διοίκησης της ΒΙΟΜΕ από την επανεμφανισθείσα πρώην εργοδοσία, με στόχο να πετάξει τους εργαζόμενους έξω από το εργοστάσιο και να το οδηγήσει σε πτώχευση, δείχνουν ότι η αυτοδιαχείριση ενοχλεί και προκαλεί... Καθώς διαψεύστηκαν όλες οι «Κασσάνδρες» που προφήτευαν την αποτυχία της προσπάθειας των εργατών της ΒΙΟΜΕ να λειτουργήσουν το εργοστάσιο οι ίδιοι στη βάση της εργατικής αυτοδιεύθυνσης και της άμεσης δημοκρατίας, και το εργοστάσιο όχι μόνο λειτουργεί και τα προϊόντα του κυκλοφορούν σε όλη τη χώρα, αλλά έχει αρχίσει να ριζώνει και να εδραιώνεται κοινωνικά, ο κίνδυνος για την εργοδοσία και τις δυνάμεις του συστήματος είναι να αναδειχθεί πλέον ο δρόμος της ΒΙΟΜΕ σε μια βιώσιμη, εναλλακτική και ανταγωνιστική προς τις κυρίαρχες οικονομικές σχέσεις προοπτική. Γι' αυτό επιλέγεται αυτή η στιγμή για αντεπίθεση της εργοδοσίας και δρομολόγηση κατασταλτικών μεθοδεύσεων.

Ό,τι κι αν κάνουν, ωστόσο, το «παράδειγμα» ΒΙΟΜΕ έχει δείξει ήδη ότι μέσα (και ενάντια) στην κυρίαρχη καταθλιπτική εικόνα της κοινωνικής εκχέρσωσης έχουν αρχίσει να φυτρώνουν, και στο δύσκολο χώρο της βιομηχανικής παραγωγής πια, και να βγάζουν καρπούς τα λουλούδια της συνεργασίας, της αλληλεγγύης και της άμεσης δημοκρατίας. Αυτό είναι που ενοχλεί και προκαλεί, και μάλιστα όχι μόνο τα αφεντικά και το κράτος αλλά και δυνάμεις του γραφειοκρατικού καθεστωτικού και κομματικού συνδικαλισμού. Γιατί είναι ένας δρόμος ανταγωνιστικός προς τις υπάρχουσες σχέσεις εκμετάλλευσης, ανισότητας και ιεραρχίας. Γιατί αμφισβητεί το «ιερό δικαίωμα» της ιδιοκτησίας και της διεύθυνσης. Γιατί αρνείται, επίσης, την κρατική διαχείριση των αναγκών και των ζωών μας. Γιατί, τέλος, συγκρούεται με ένα μοντέλο συνδικαλισμού και πολιτικής που, ακόμη και όταν διεκδικεί, μας ενσωματώνει απλώς, με καλύτερους ή χειρότερους όρους, στις κατεστημένες δομές.

Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 39 - Πιο ανοιχτά, πιο ριζοσπαστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ για την ανατροπή

  • Δημοσιεύτηκε: Τετ, 25/06/2014 - 12:39μμ

Μέτα από μια εξαιρετικά δύσκολη τριπλή εκλογική μάχη και μια νίκη που δεν γράφει μόνο ιστορία, αλλά κρατάει ενεργό το σχέδιο της ανατροπής από καλύτερες ακόμα θέσεις, έρχεται η στιγμή του σύντομου αναγκαίου αναστοχασμού, της κριτικής, της αυτοκριτικής και της επικαιροποίησης των απαντήσεων στα κρίσιμα ερωτήματα της επόμενης περιόδου.       Τέτοιες στιγμές ο διάλογος σε ένα δημοκρατικό κόμμα δεν αποτελεί πολυτέλεια, στοιχείο κρίσης και εσωστρέφειας ή αμφισβήτηση της ηγεσίας, αλλά υποχρέωση. Τα στελέχη ειδικά ενός κόμματος της Αριστεράς, πέρα από την υποχρέωση τους που συχνά ξεχνάνενα μην μιλάνε την ώρα της μάχης, έχουν και την υποχρέωση να μιλάνε τις κρίσιμες ώρες και ως μια τέτοια προσπάθεια πρέπει να εκληφθεί το γνωστό πια «κείμενο των 53» που επιχείρησε να συμβάλει στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων, κυρίως με το άγχος για το από δω και πέρα. Θεωρώντας το κείμενο αυτό, αλλά και την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής ως δεδομένα, στο παρόν σημείωμα δεν θα ασχοληθώ παραπάνω με την αποτίμηση.

Αν στo πλαίσιo αυτού του αναστοχασμού προσπαθούσαμε να διαλέξουμε ένα ερώτημα, ως αυτό που η απάντησή του θα κρίνει την τακτική μας το επόμενο διάστημα, τότε μάλλον αυτό θα ήταν το αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιάσει ταβάνι και αν μπορούμε μόνοι μας να φτάσουμε στην κυβέρνηση της Αριστεράς. Μία εκτίμηση που προεξοφλεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του δεν μπορεί να υπερβεί το επίπεδο του 30%, πέρα από την έλλειψη αυτοπεποίθησης που αναπαράγει, μας οδηγεί με έναν μάλλον σχηματικό τρόπο στην αναγκαστική επιλογή συμμάχων, μεταξύ των υπαρκτών πολιτικών σχηματισμών, από τους οποίους κιόλας θα κριθεί και η επιτυχία του σχεδίου μας. Κάπως έτσι εκκινεί μία συζήτηση περί μετατόπισης της γραμμής μας, είτε προς την Kεντροαριστερά, είτε προς τον πατριωτικό χώρο, αναζητώντας και την αύξηση της επιρροής μας και τη συγκρότηση συμμαχιών. Έτσι όμως δημιουργείται ένας πραγματικός κίνδυνος αλλοίωσης του στίγματος που μας έφερε ως εδώ και αποσταθεροποίησης του κόσμου που ήδη πίστεψε και αγωνίστηκε για την κυβέρνηση της Αριστεράς.

Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 39 - Μετά τις εκλογές... Ασταθείς ισορροπίες και πολιτικά επίδικα

  • Δημοσιεύτηκε: Τετ, 25/06/2014 - 12:38μμ

Για τα αποτελέσματα των δημοτικών, περιφερειακών και ευρωπαϊκών εκλογών έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά (ορισμένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα), οπότε θα περιοριστώ σε ορισμένα συνοπτικά συμπεράσματα:   

1) Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφώς πρώτο κόμμα σε επίπεδο επικράτειας, σταθεροποιώντας το ποσοστό του των εκλογών του 2012. Δείχνει όμως ότι το 35 ή το 40%, που φαινόταν επιτεύξιμος στόχος το προπέρσινο καλοκαίρι για τις επόμενες εκλογές, είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Παράλληλα, τα πενιχρά αποτελέσματα ιδιαίτερα σε ορισμένες περιφέρειες δείχνουν, πέρα από τοπικές ιδιαιτερότητες και την αντοχή των μηχανισμών του «παλιού δικομματισμού», τη μικρή κοινωνική γείωση του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα εξάλλου που φαίνεται και στις εκλογές σε μεγάλα συνδικάτα, επιστημονικούς συλλόγους και πανεπιστήμια. Εν πάση περιπτώσει, όντας σταθερά πρώτος στους εργαζόμενους, τους ανέργους και τις νεαρές ηλικίες, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εμφανείς δυνατότητες να αυξήσει την επιρροή του στους «από κάτω» κατά αρκετές ποσοστιαίες μονάδες, ενώ αντίθετα στο πεδίο των πολιτικοκοινοβουλευτικών συμμαχιών, εφόσον επιμένει στην εφαρμογή ενός φιλολαϊκού προγράμματος, είναι σχεδόν «ανάδελφος».

2) Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ/Ελιά υπέστησαν, ιδιαίτερα στις ευρωεκλογές, την Περιφέρεια Αττικής και το Δήμο Αθήνας, σοβαρή ήττα. Αποτελούν πλέον κυβέρνηση μειοψηφίας, μακράν την αντιδημοφιλέστερη από τη Μεταπολίτευση, με μικρή συνοχή και συνεχή πτώση της ήδη πολύ μειωμένης επιρροής τους. Ωστόσο, δεν συνετρίβησαν, πολλώ δε μάλλον δεν κατέρρευσαν. Διατηρούν την πλήρη υποστήριξη του διεθνούς παράγοντα, του εγχώριου κεφαλαίου και των μεγάλων ΜΜΕ, διαθέτοντας πολύ μεγαλύτερη δεξαμενή πολιτικών συμμαχιών από τον ΣΥΡΙΖΑ, ικανή ακόμα και να τους εξασφαλίσει εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας την άνοιξη του 2015. Το ανησυχητικότερο όμως είναι ότι αξιοποιούν καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ την ταξική και ιδεολογικοπολιτική πόλωση που διαπερνά την ελληνική κοινωνία, διαχειριζόμενοι αποτελεσματικότερα τα αντανακλαστικά φόβου απ' ό,τι κάνει με τα προτάγματα ελπίδας η Αριστερά. Έτσι, επαναπατρίζουν σημαντικό τμήμα των αγανακτισμένων μεσοστρωμάτων των δύο πρώτων μνημονιακών χρόνων, τα οποία ναι μεν επλήγησαν από τα μέτρα αλλά δεν συνετρίβησαν και ήδη έχουν σταθεροποιηθεί, ενώ, παράλληλα, το συντηρητικό φαντασιακό τους τους κάνει όλο και εχθρικότερους στην «περιπέτεια» του ΣΥΡΙΖΑ.

Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 39 - Να μην γίνει η κοινωνία φυλακή...

  • Δημοσιεύτηκε: Τετ, 25/06/2014 - 12:36μμ

Το νέο νομοσχέδιο για τις φυλακές, που περιγράψαμε αναλυτικά στο προηγούμενο «Δ.Θ.», έχει εισαχθεί στη Βουλή προς ψήφιση από το Θερινό Τμήμα. Πρόκειται για υπόδειγμα σωφρονιστικής βαρβαρότητας και πολιτικής τρομοκρατίας: πτέρυγες απομόνωσης για τους πολιτικούς και τους ανυπότακτους κρατούμενους, δραστική περιστολή των αδειών εξόδου, άνοδος των ορίων της εκτιόμενης ποινής για τους ισοβίτες «τρομοκράτες», θέσμιση της εισαγγελικής αυθαιρεσίας, επιβράβευση του χαφιεδισμού, τοποθέτηση ένοπλων αστυνομικών στην εσωτερική φύλαξη κ.λπ. Ο στόχος ολοφάνερος: ψυχική και φυσική εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων, κατατρομοκράτηση των υπόλοιπων, μήνυμα σε όσους μπορεί να βρεθούν στη φυλακή ότι θα ζήσουν σε ένα πραγματικό κολαστήριο. Οι άρχοντες δεν αρκούνται στις αποθήκες ψυχών, με τον αφόρητο συνωστισμό και την παντελή έλλειψη κάθε υγιεινής και περίθαλψης. Προγραμματίζουν το μετασχηματισμό του «σωφρονισμού» από μηχανισμό τιμωρίας και χειραγώγησης σε μέσο εξόντωσης της ανυπακοής  όπως πάντα, ξεκινώντας από τις δυναμικές μειοψηφίες, για να περιλάβουν όταν χρειαστεί την πλειονότητα.

Το «δίκαιο του εχθρού» είναι εδώ! Στις φυλακές οικοδομείται αυτό που ήδη συμβαίνει στα κέντρα κράτησης μεταναστών και προσφύγων, τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης: η απόλυτη εξαίρεση δικαιωμάτων, η πλήρης απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Και αυτό, χωρίς καμία διάθεση κινδυνολογίας, δεν αποτελεί ακροδεξιά εκτροπή. Είναι τα πρώτα κεφάλαια του πολιτικού σχεδίου του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού για τη διαχείριση του κοινωνικού φόβου, για τη συγκρότηση ενός συλλογικού φαντασιακού που επιβεβαιώνει την ασφάλειά του στην προσκόλληση στον κρατικό αυταρχισμό, που θεωρεί προνόμιό του την παντελή έλλειψη δικαιωμάτων των πιο αδύνατων.

Το έχουμε ξαναπεί, αλλά επιμένουμε: Δεν ζούμε στο σκοτάδι, ούτε έχει επικρατήσει ο ζόφος. Και αντιστάσεις υπάρχουν και αγώνες γίνονται και ατελείς αλλά ελπιδοφόρες πολιτικές διεργασίες συντελούνται (είναι σημαντικό ότι ζούμε σε μια χώρα που η Αριστερά, παρ' όλους τους μετεωρισμούς της, είναι πρώτο κόμμα) και η κοινωνική οργή περισσεύει. Ωστόσο, η ευκαιρία απέχει από τον κίνδυνο τόσο όσο μπορούν να καταλάβουν με τη δράση τους είτε τα ανατρεπτικά υποκείμενα είτε οι πλέον αντιδραστικές καθεστωτικές δυνάμεις. Με άλλα λόγια, όσο το κενό που διευρύνουν η κρίση και η κοινωνική πόλωση δεν το καλύπτουν με εξωστρέφεια, ελπίδα και αποτελεσματικότητα οι δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος θα το φράζουν οι δυνάμεις του συστήματος με σιδηρού βραχίονα το «βαθύ κράτος» και τους φασίστες.

Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 38 - Απρίλιος 2014

  • Δημοσιεύτηκε: Σάβ, 12/04/2014 - 8:43μμ

Δελτίο Θυέλλης, τεύχος 38 Απρίλιος 2014

 

Κυβέρνηση της Αριστεράς, Ευρωπαϊκή Ένωση, Τρομοϋστερία, Κυπριακό, Κοινωνικά Ιατρεία, ΕΟΠΥΥ, Παιδεία, βιβλίο Δ. Κουφοντίνα, Βενεζουέλα, Βοσνία και πολλά άλλα

Θεματικές: 

Δελτίο Θυέλλης, τεύχος Νοεμβρίου

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 22/11/2013 - 10:21μμ

Δύο άκρα ή δύο κόσμοι; Κυκλοφορεί το νέο Δελτίο Θυέλλης


Εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορεί το νέο Δελτίο Θυέλλης, περιοδική έκδοση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα. Με κείμενα για την πολιτική συγκυρία, τις αντιστάσεις στη μνημονιακή πολιτική,  τη θεωρία των δύο άκρων, την αντιφασιστική πάλη, τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, την υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστήμιου, την απεργία των διοικητικών κ.α.
https://diktio.org/node/947

Θεματικές: 
Κατηγορίες: 

Σελίδες