Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 39 - Να μην γίνει η κοινωνία φυλακή...

  • Δημοσιεύτηκε: Τετ, 25/06/2014 - 12:36μμ

Το νέο νομοσχέδιο για τις φυλακές, που περιγράψαμε αναλυτικά στο προηγούμενο «Δ.Θ.», έχει εισαχθεί στη Βουλή προς ψήφιση από το Θερινό Τμήμα. Πρόκειται για υπόδειγμα σωφρονιστικής βαρβαρότητας και πολιτικής τρομοκρατίας: πτέρυγες απομόνωσης για τους πολιτικούς και τους ανυπότακτους κρατούμενους, δραστική περιστολή των αδειών εξόδου, άνοδος των ορίων της εκτιόμενης ποινής για τους ισοβίτες «τρομοκράτες», θέσμιση της εισαγγελικής αυθαιρεσίας, επιβράβευση του χαφιεδισμού, τοποθέτηση ένοπλων αστυνομικών στην εσωτερική φύλαξη κ.λπ. Ο στόχος ολοφάνερος: ψυχική και φυσική εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων, κατατρομοκράτηση των υπόλοιπων, μήνυμα σε όσους μπορεί να βρεθούν στη φυλακή ότι θα ζήσουν σε ένα πραγματικό κολαστήριο. Οι άρχοντες δεν αρκούνται στις αποθήκες ψυχών, με τον αφόρητο συνωστισμό και την παντελή έλλειψη κάθε υγιεινής και περίθαλψης. Προγραμματίζουν το μετασχηματισμό του «σωφρονισμού» από μηχανισμό τιμωρίας και χειραγώγησης σε μέσο εξόντωσης της ανυπακοής  όπως πάντα, ξεκινώντας από τις δυναμικές μειοψηφίες, για να περιλάβουν όταν χρειαστεί την πλειονότητα.

Το «δίκαιο του εχθρού» είναι εδώ! Στις φυλακές οικοδομείται αυτό που ήδη συμβαίνει στα κέντρα κράτησης μεταναστών και προσφύγων, τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης: η απόλυτη εξαίρεση δικαιωμάτων, η πλήρης απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Και αυτό, χωρίς καμία διάθεση κινδυνολογίας, δεν αποτελεί ακροδεξιά εκτροπή. Είναι τα πρώτα κεφάλαια του πολιτικού σχεδίου του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού για τη διαχείριση του κοινωνικού φόβου, για τη συγκρότηση ενός συλλογικού φαντασιακού που επιβεβαιώνει την ασφάλειά του στην προσκόλληση στον κρατικό αυταρχισμό, που θεωρεί προνόμιό του την παντελή έλλειψη δικαιωμάτων των πιο αδύνατων.

Το έχουμε ξαναπεί, αλλά επιμένουμε: Δεν ζούμε στο σκοτάδι, ούτε έχει επικρατήσει ο ζόφος. Και αντιστάσεις υπάρχουν και αγώνες γίνονται και ατελείς αλλά ελπιδοφόρες πολιτικές διεργασίες συντελούνται (είναι σημαντικό ότι ζούμε σε μια χώρα που η Αριστερά, παρ' όλους τους μετεωρισμούς της, είναι πρώτο κόμμα) και η κοινωνική οργή περισσεύει. Ωστόσο, η ευκαιρία απέχει από τον κίνδυνο τόσο όσο μπορούν να καταλάβουν με τη δράση τους είτε τα ανατρεπτικά υποκείμενα είτε οι πλέον αντιδραστικές καθεστωτικές δυνάμεις. Με άλλα λόγια, όσο το κενό που διευρύνουν η κρίση και η κοινωνική πόλωση δεν το καλύπτουν με εξωστρέφεια, ελπίδα και αποτελεσματικότητα οι δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος θα το φράζουν οι δυνάμεις του συστήματος με σιδηρού βραχίονα το «βαθύ κράτος» και τους φασίστες.

Η κρίση/επίθεση εξοργίζει αλλά και απογοητεύει, ενώνει αλλά και διαιρεί, χειραφετεί αλλά και χειραγωγεί. Η φορά του κοινωνικού εκκρεμούς εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την παρέμβαση των ανταγωνιστικών υποκειμένων  ανατρεπτικών ή αντεπαναστατικών. Με αυτή την έννοια, στόχος μας δεν αρκεί να είναι η κινητοποίηση των δικών μας δυνάμεων (καθόλου αμελητέο βεβαίως κι αυτό στους καιρούς που ζούμε), αλλά η ενεργοποίηση των αδιάφορων. Ας μην ξεχνάμε ότι η μεγάλη δύναμη της εξουσίας είναι η αδιαφορία των πολλών. Μόνο όταν αυτοί ξεσηκώνονται η εξουσία βρίσκει πραγματικά τον μπελά της...

Ήδη έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις (αποχές συσσιτίου και απεργίες πείνας) σε πολλές φυλακές της χώρας και γίνονται διαδηλώσεις αλληλεγγύης σε αρκετές πόλεις. Όμως, ο αγώνας κατά του φασιστικού νομοσχεδίου δεν μπορεί να αποτελεί υπόθεση, εκτός των ίδιων των κρατουμένων, μόνο του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου και ενός μικρού τμήματος της κινηματικής άκρας Αριστεράς. Το ζήτημα αυτό, όπως και τα κέντρα κράτησης μεταναστών, όπου και εκεί γίνονται απεργίες πείνας και εξεγέρσεις, πρέπει να αποκτήσουν προτεραιότητα για όλη την Αριστερά. Δεν αρκούν η καταγγελία και η καταψήφιση του νομοσχεδίου. Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να καλέσει σε διαδηλώσεις και άλλες κινητοποιήσεις, καθώς, εκτός των άλλων, αυτό το νομοσχέδιο αποτελεί την πλέον κραυγαλέα αναίρεση της δημοκρατίας, την αποκρουστικότερη μορφή εξαίρεσης δικαιωμάτων.

Είμαστε βέβαιοι: Ή θα αναμετρηθούμε με το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό σε όλα τα πεδία, από τα μνημόνια, τις απολύσεις και τη λεηλασία των κοινών αγαθών μέχρι τις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους πολιτικούς κρατούμενους, ή θα κατακερματιστούμε στο «επιμέρους» και θα πελαγοδρομούμε στο «γενικό». Καλώς ή κακώς, δεν έχουμε άλλη λύση: Αποφασιστικότητα χωρίς σεχταρισμούς, εξωστρέφεια χωρίς έκπτωση αρχών, ενότητα με προωθητικότητα, πείσμα χωρίς ξεροκεφαλιά, ιδεολογική οριοθέτηση χωρίς ιδεοληπτικούς αποκλεισμούς, συνάντηση στο δρόμο για να βρουν δρόμο τα απελευθερωτικά προτάγματα...