Ανακοινώσεις

Πριν καταλαγιάσει η φρίκη για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου που λιντσαρίστηκε με τη συνδρομή αστυνομικών απο το Α.Τ Ομόνοιας, ο Ebuka ένας Νιγηριανός μετανάστης μετά απο προσαγωγή του στο διαβόητο Α.Τ, καταρέει μέσα στο αστυνομικό τμήμα και στην κυριολεξία «εξαφανίζεται». Μετά απο πολύωρη απουσία του η συζυγός του τον αναζητάει στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας όπου πέφτει θύμα εμπαιγμού και παραπλάνησης, την κάνουν μπαλάκι στέλνοντάς τη απο τμήμα σε τμήμα και τελικά χρειάστηκε η παρέμβαση δικηγόρου για να αναγκαστούν να ομολογήσουν οτι ο Ebuka πέθανε στο αστυνομικό τμήμα και τον έστειλαν στο νεκροτομείο ετοιμάζοντας μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες την «απέλαση» του νεκρού στη Νιγηρία πριν καν γίνει γνωστό τι ακριβώς αποτυπώνει η νεκροψία, αν έγινε.

Δεν έχουμε καμμιά εμπιστοσύνη στα λεγόμενα της ελληνικής αστυνομίας η οποία ευθύνεται για ένα μακρύ κατάλογο νεκρών. Ειδικά το τμήμα της Ομόνοιας έχει επανειλημμένα καταγγελθεί για βαρβαρότητα παραβιάσεις δικαιωμάτων, ρατσιστικές συμπεριφορές, κακοποιήσεις, βασανιστήρια αλλά και θανάτους.

Εξορύξεις SOS

Οι άνθρωποι και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη

Ανοιχτή συζήτηση

Η "Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική / Διεθνιστική Αριστερά στηρίζει την Αντιφασιστική / Διεθνιστική Συγκέντρωση το Σάββατο 2 Φλεβάρη, στις 18:00, στην πλ. Ρηγίλλης.

Για την υπεράσπιση των κεκτημένων του αντιφασιστικού κινήματος, που τα τελευταία χρόνια χάρη στην συντονισμένη και ενωτική του δράση, κατάφερε να ματαιώσει την εθνικιστική - φασιστική φιέστα της Χρυσής Αυγής για τα Ίμια, απομονώνοντας την στα γραφεία της στην Λ. Μεσογείων σε μια μίζερη και άμαζη σύναξη. Δεν θα επιτρέψουμε ούτε και φέτος στους νεοναζί δολοφόνους να παρελάσουν στους δρόμους της πόλης. Ούτε σπιθαμή ελεύθερου χώρου.

Για την Διεθνιστική Αλληλεγγύη και την ειρηνική συνύπαρξη των λαών των Βαλκανίων. Για τον κοινό τους αγώνα ενάντια στον εθνικισμό, τον ιμπεριαλισμό και τις κυρίαρχες πολιτικές των κυβερνήσεων τους, που γεννούν την φτώχεια.

Οι αγωνιζόμενοι-ες δασκάλες/οι, καθηγητές/τριες έχουν δίκιο να κινητοποιούνται! Γιατί είναι δεκάδες χιλιάδες οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, την ώρα που τα κενά στα σχολεία είναι τεράστια. Αλλά και γιατί με το νέο σύστημα προσλήψεων (που μένει να δούμε πόσες από αυτές εντέλει θα πραγματοποιηθούν) αποκλείεται από τη δουλειά μεγάλος αριθμός αναπληρωτών δασκάλων και καθηγητών.

Η βία και τα εγκλήματα κατά των γυναικών δεν είναι πράξεις ατομικές και μεμονωμένες, είναι αντίθετα πολιτικές και μας αφορούν όλες και όλους. Είναι αποτέλεσμα της ιδεολογίας που παράγεται σε μια κοινωνία και περιθωριοποιεί τις γυναίκες, ιδεολογία που εκτείνεται πέρα από το τρίπτυχο πατρίς- θρησκεία – οικογένεια. Αυτή η ιδεολογία, το τρίπτυχο, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις μεγαλώνουν «παλικαράδες» οι οποίοι είναι υπόλογοι για σεξιστικές συμπεριφορές που ξεκινάνε από σχόλια και φτάνουν σε πράξεις βίας κατά των γυναικών που κάποιες φορές στοιχίζουν ζωές, όπως τώρα με την άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Τα ποσοστά της ενδοοικογενειακής βίας και της βίας κατά των γυναικών στην Ελλάδα είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι η πατριαρχία γεννάει βία.

Στις 25 Νοεμβρίου, ενώ οι φασίστες προετοιμάζουν τις εθνικιστικές καταλήψεις σχολείων για το Μακεδονικό, ο 63χρονος εργάτης γης Πετρίτ Ζίφλε δολοφονείται από Χρυσαυγίτη στην Λευκίμμη. Η αφορμή είναι ακριβώς η συζήτηση για το Μακεδονικό σε καφενείο της περιοχής. Το πτώμα του έμεινε ως τις 2 Δεκεμβρίου πεταμένο σε ένα χαντάκι.

«Το ζητούμενο για την ελληνική αστυνομία είναι η εξάλειψη των ακροδεξιών θυλάκων και της αντιδημοκρατικής και αυταρχικής νοοτροπίας που κυριαρχεί σε τμήματα των σωμάτων ασφαλείας. Σε αυτή την πραγματικότητα πνίγονται κυριολεκτικά και εκείνοι οι αστυνομικοί που θέλουν με ευθύνη και δημοκρατική ευαισθησία να ασκήσουν τα καθήκοντά τους(...) Γιατί αυτό το πρόσωπο της αστυνομίας δεν αξίζει στον άνθρωπο, στην κοινωνία, στο κράτος δικαίου!»

Ο Γιάννης Φελέκης (στο Κόκκινο) και ακολουθεί μια διήγηση της συντρόφισσας Αρετής Πότσιου, που του απαντάει (στη λίστα του Δικτύου) εκει που εκείνη θεωρεί απαραίτητο:

Γιάννης Φελέκης:

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Ο αγώνας συνεχίζεται, αλλά πώς;

Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτέλεσε τη μαζικότερη εξέγερση στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, με πανελλαδική εμβέλεια, συγκλονιστική νεανική συμμετοχή, πρωτοφανή διάρκεια και μαχητικότητα, την καλύτερη κινηματική συνάντηση αναρχίας και Αριστεράς. Ό,τι ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη, αυθόρμητο και ακαθοδήγητο, εν πολλοίς είχε τη σφραγίδα της γενιάς του, την οργή, τη γενναιότητα, την ορμή και την αθωότητα που τη διέκριναν. Από τις φλεγόμενες νύχτες των Εξαρχείων και το κάψιμο του Δέντρου στο Σύνταγμα μέχρι τις μαθητικές επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα και τους εμπρησμούς των τραπεζών, επί ένα μήνα σχεδόν η εξέγερση έφτιαξε όνειρα, τρόμαξε τους κυρίαρχους και τους μηχανισμούς τους ποιος από τους σημερινούς απογόνους της τότε κυβέρνησης τόλμησε να ψελλίσει οτιδήποτε για «ανομία» και «άβατο των Εξαρχείων»;