Ανακοινώσεις

Με το νόμο 4277/2014 δόθηκαν με φωτογραφική διάταξη στην ΑΕΚ έξι επιπλέον στρέμματα απο το Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας κατά απαίτησή της ώστε να μεγαλώσει το μέγεθος του γηπέδου. Για να γίνει αυτό αποχαρακτηρίστηκε δασική αναδασωτέα έκταση και κόπηκαν δεκάδες δέντρα με τις ευλογίες αρμόδιων υπηρεσιών, πολιτείας και δικαιοσύνης, που έκρινε στο τέλος της μέρας οτι όλα καλώς καμωμένα. Οι όροι και οι προϋποθέσεις που προσπάθησε να θέσει η δημοτική αρχή προκάλεσαν έναν πόλεμο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Όχι μόνο ενάντια στη δημοτική αρχή αλλά και σε όποια συλλογικότητα τόλμησε να κάνει την παραμικρή κριτική. Κλίμα τρομοκρατίας απλώθηκε στην πόλη, στέκια έκλεισαν και λεηλατήθηκαν και κάθε δράση οποιασδήποτε συλλογικότητας είχε τολμήσει να εκφράσει αντίθετη γνώμη δέχτηκε απειλές και επιθέσεις. Όλη η λειτουργία της ζωντανής κοινωνίας μπήκε στο πλαίσιο της υποχρεωτικής υποταγής στο επιχειρηματικό σχέδιο Μελισσανίδη.

H κτηνώδης επίθεση μιας μαινόμενης φασιστικής αγέλης εναντίον του Δημάρχου Θεσσαλονίκης, Γ. Μπουτάρη, πρέπει να καταδικαστεί έμπρακτα και οι δράστες να λογοδοτήσουν.

Οι βαθιές πολιτικές διαφορές μας με το θύμα της επίθεσης σε καμιά περίπτωση δεν θα μας εμποδίσουν να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της γνώμης και της διαφωνίας απέναντι σε κάθε τραμπουκισμό ή εθνικιστικό ολοκληρωτισμό.

Η ηγεσία της Αστυνομίας πρέπει να δώσει εξηγήσεις γιατί δεν επενέβη σε ένα τόσο σοβαρό επεισόδιο με τόσο μεγάλη διάρκεια. Είναι αυτή η διαχρονική ασυλία που δίνει στους δράστες- τραμπούκους το αίσθημα ατιμωρησίας με το οποίο έδρασαν;

Δύο άτομα επιχείρησαν να βάλουν φωτιά στην πόρτα του Στεκιού Μεταναστών. Παρά το ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν την παραμικρή ζημιά (ο εμπρηστικός μηχανισμός ήταν υποτυπώδης), η πολιτική σημασία της επίθεσης δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Ναζιστικές συμμορίες όπως η Χρυσή Αυγή και η Κρυπτεία συνεχίζουν την τρομοκρατική δράση τους, εκμεταλλευόμενες τη συνενοχή της αστυνομίας και την ανοχή της κυβέρνησης. Πριν τρεις μέρες οι φασίστες επιτέθηκαν στους πρόσφυγες στη Μυτιλήνη.

Ο βομβαρδισμός της Συρίας από ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία αποτελεί πράξη κρατικής τρομοκρατίας και ιμπεριαλιστικής ασυδοσίας. Η περιορισμένη έκταση της επιχείρησης δεν μπορεί να συγκαλύψει τον εγκληματικό χαρακτήρα της. Η βαρβαρότητα των δυτικών δεν λειτουργεί ως ανάχωμα στη βαρβαρότητα Άσαντ-Πούτιν, αλλά ως πολλαπλασιαστής της. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε είδους ιμπεριαλισμό, σε κάθε μορφή κρατικής τρομοκρατίας, συνιστά πράξη υπεράσπισης της ζωής και του πολιτισμού.

Ο κρατούμενος Βασίλης Δημάκης βρίσκεται σε απεργία πείνας και δίψας διεκδικώντας να γίνει σεβαστό το δικαίωμά του να παρακολουθεί τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο όπου φοιτά. Πρόκειται για αυτονόητο δικαίωμα –πόσο μάλλον που ο αδειούχος φοράει το «βραχιολάκι» εντοπισμού. Για την ακρίβεια, μια νορμάλ αστικοδημοκρατική Πολιτεία θα έπρεπε να προτρέπει τους κρατούμενους να κάνουν σπουδές. Φευ! Οι μεν δικαστές κωφεύουν στην κραυγή του Δημάκη.

Οι βαρύτατες ποινές που επιβλήθηκαν στους Αργ. Ντάλιο (27 χρόνια), Ν. Ρωμανό (18), Δ. Πολίτη (12), Γ. Μιχαηλίδη (11) και Γ. Τσάκαλο (5) αποτελούν ένα ακόμα «λιθαράκι» (μάλλον για βράχο πρόκειται...) στο οικοδόμημα του κράτους εξαίρεσης δικαιωμάτων, ιδιαίτερα απέναντι σε τμήματα του αντιεξουσιατικού και αναρχικού χώρου. Και άλλοι κατηγορούμενοι που προέρχονται απο τις τάξεις  του «εσωτερικού εχθρού» έχουν υποστεί κατά καιρούς την αυθεντία της Δικαιοσύνης που, ως εξουσία πλέον, ερμηνεύει, δικάζει και καταδικάζει με εξοντωτικές ποινές όχι μόνο με ταξικό πρόσημο, αλλά με πολιτικό σκοπό.

Σε αυτή την περίπτωση όμως το κράτος εξαίρεσης δικαιωμάτων προχωράει ακόμα περισσότερο: Τροποποιεί αυθαίρετα δικούς του νόμους και καταργεί δικές του δικαστικές αποφάσεις όταν το απαιτούν ο παραδειγματισμός και η πειθάρχηση. Έτσι, λοιπόν, το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών αδιαφορεί για την αμετάκλητη αθώωση των κατηγορουμένων για «ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση» και τους καταδικάζει ως «ατομικούς τρομοκράτες». Όμως, παρότι δεν είναι μέλη ομάδας με δομημένη και διαρκή δράση, όπως προβλέπει το 187 Α, παρ. 4 (τρομονόμος), τιμωρούνται με ποινές που αντιστοιχούν σε συμμετοχή σε δομημένη ομάδα!

Το συλλαλητήριο της 4^ης Φλεβάρη αποτέλεσε κορύφωση της εθνικιστικής έξαρσης των τελευταίων εβδομάδων, που προωθείται από ανοιχτά χουντοφασιστικούς και μιλιταριστικούς κύκλους, πάνω στην οποία, κόμματα όχι μόνο από την Δεξιά αλλά δυστυχώς και από την Αριστερά, είτε επενδύουν καιροσκοπικά, είτε ανέχονται και στηρίζουν ιδεοληπτικά.

1. Το όλο ζήτημα που προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 σχετικά με το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας οφειλόταν στην κατηγορηματική άρνηση του ελληνικού κράτους να περιλαμβάνεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο ο όρος «Μακεδονία» στην ονομασία της γειτονικής χώρας.

Το λέμε εξαρχής: η νοσηρή «διπλωματία της περικεφαλαίας», που ξεκίνησαν το ’92 εκκλησιαστικοί παράγοντες και το τότε υπουργείο Εξωτερικών, ούτε τότε ήταν, ούτε τώρα είναι η «φωνή του λαού» ενάντια στις «ελίτ των Αθηνών». Είναι η σημαία ευκαιρίας για τη ΝΔ, τους πρώην αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ και το βαθύ ελληνικό κράτος.

Ήδη από το 1991-92, όταν ξέσπασε η κρίση για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η άποψή μας ήταν ότι η γειτονική χώρα έπρεπε να αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα, αυτό το οποίο το ελληνικό κράτος είχε αποδεχτεί πριν από δεκαετίες όταν η Μακεδονία αποτελούσε αυτόνομη δημοκρατία στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας.