1973-2019 Τίποτα δεν έχει τελειώσει ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ/ΤΟΥΣ ΑΠΕΙΘΑΡΧΕΣ/ΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ

Eίναι γνωστό ότι η όξυνση της εκμετάλλευσης απαιτεί την ένταση της καταπίεσης. Ωστόσο και τα γνωστά ορισμένες φορές εκπλήσσουν με την ταχύτητα και την πυκνότητα τους. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί η κυβερνητική επίθεση των τελευταίων μηνών: ισοπέδωση των εναπομεινάντων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, από τις συλλογικές συμβάσεις και τις απολύσεις, μέχρι την υγεία, την εκπαίδευση, το περιβάλλον και τους δημόσιους χώρους· απογείωση του αυταρχισμού και της καταστολής, από τη νομοθετική συρρίκνωση του ασύλου για τους πρόσφυγες και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ως το νέο αντιδραστικό ποινικό κώδικα, την κονιορτοποίηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και την ανοιχτή καταστολή σε σχολές (οι αλλεπάλληλες εισβολές στην ΑΣΟΕΕ είναι αποκαλυπτικές των κυβερνητικών προθέσεων -και όχι μόνο- ενόψει του εορτασμού του Πολυτεχνείου), δρόμους και περιοχές, με απεχθέστερη αυτή των Εξαρχείων, τα οποία κυριολεκτικά βρίσκονται υπό αστυνομική κατοχή.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας οικοδομεί ένα σύστημα νεοφιλελεύθερου απολυταρχισμού, με κυρίαρχο το αντικοινωνικό μείγμα της οικονομικής λεηλασίας των «από κάτω», της ρατσιστικής αντιμετώπισης των προσφύγων και των μεταναστών, της ακροδεξιάς μετεμφυλιοπολεμικής ρητορικής και της φαιάς προπαγάνδας των εντελώς φιλοκυβερνητικών πλέον – ιδίως τηλεοπτικών – ΜΜΕ. Βασικός στόχος της είναι να παγιώσει και να επεκτείνει το μνημονιακό καθεστώς χειραγώγησης – κοινωνικής και ιδεολογικής – των υποτελών τάξεων, οργανώνοντας ταυτόχρονα, την ανοχή, την παραίτηση, την υποταγή και την πειθάρχηση της κοινωνίας και των πιο δυναμικών τμημάτων της. Γι’ αυτό η «ανάπτυξη» συμβαδίζει με την «ασφάλεια» και οι «επενδύσεις» με τον «εσωτερικό εχθρό». Η κυβέρνηση δεν έχει ουσιαστική αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν υπήρξε αριστερή κυβέρνηση, αντίστοιχα δεν μπορεί και δεν θέλει να είναι αριστερή αντιπολίτευση.

Αναμφίβολα, η περίοδος είναι δύσκολη και την κάνουν δυσκολότερη οι διεθνείς εξελίξεις: η άνοδος της ακροδεξιάς σε πολλές χώρες, τα πολεμικά μέτωπα και ιδιαίτερα ο πόλεμος στη Βόρεια Συρία, οι πραξικοπηματικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, με αποκορύφωμα τα πρόσφατα γεγονότα στη Βολιβία. Την ίδια στιγμή όμως, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες, με κορυφαία την εξέγερση του λαού της Χιλής, τον κύριο ρόλο της αντιπολίτευσης και της αναχαίτισης των κυβερνητικών πολιτικών αναλαμβάνουν τα κοινωνικά κινήματα.

Έτσι και εδώ, το δύσκολο αυτό ρόλο οφείλουν να αναλάβουν η – ακόμα περιορισμένη – κοινωνική αντιπολίτευση, οι αγώνες και τα κινήματα, κι εκείνα τα τμήματα της Αριστεράς που εμμένουν στην αναγκαιότητα της κοινωνικής ανατροπής, παρόλο τον κατακερματισμό και την περιθωριοποίηση που έχουν υποστεί. Ωστόσο δύσκολο δε σημαίνει αδύνατο. Άλλωστε, ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η δυσκολία είναι η ευθεία αντιπαράθεση μαζί της. Δεν υπάρχει δρόμος αγνόησης ή παράκαμψης της. Η μαζική πορεία και δράση των φοιτητικών συλλόγων και του κινήματος, απέναντι στην καταπάτηση του ασύλου στην ΑΣΟΕΕ, άνοιξε ένα δρόμο αντιπαράθεσης. Πρωτίστως, όμως, χρειαζόμαστε κάποιες παραδοχές:

Η αποφασιστική σύγκρουση με το υπάρχον είναι μονόδρομος. Η πλατιά ενότητα του κινήματος, ο συντονισμός των αγώνων και οι ανοιχτές πρωτοβουλίες αντίστασης και αλληλεγγύης πρώτιστη επιλογή. Η ανάγκη της εκ βάθρων ιδεολογικής, πολιτικής, και οργανωτικής ανασύνθεσης της ανταγωνιστικής Αριστεράς επείγει. Η αναζήτηση τρόπων συνάντησης και κοινού αγώνα με τα υπόγεια ρεύματα – κυρίως νεανικά – αντίστασης και διαμαρτυρίας που απλώνονται δίπλα μας είναι εκ των ων ουκ άνευ όρος άνθησης της ελπίδας. Όπως και η πεποίθηση ότι η εξέγερση και η ανατροπή προφανώς δεν είναι νομοτέλεια, αποτελεί όμως δυνατότητα που χρειάζεται να την διεκδικούμε συνεχώς και συνειδητά.

Καλούμε το λαό, τη νεολαία, τα κοινωνικά κινήματα να διασφαλίσουν με τη μαζική τους παρουσία τις 3ήμερες εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Όλες και όλοι στην πορεία του Πολυτεχνείου την Κυριακή 17 Νοεμβρίου στις 3:00μμ στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Στους δρόμους σπάμε την τρομοκρατία

Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική διεθνιστική Αριστερά