Άρθρα - Κείμενα

Η δολοφονική επίθεση κάτω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής με θύματα δυο από τα στελέχη της προκάλεσε ένα αρχικό σοκ, αλλά τα δεδομένα στην υπόθεση της ναζιστικής οργάνωσης δεν τροποποιούνται. Η προβοκάτσια διάρκεσε μόνο λίγες ώρες. Και την αξιοποίησαν μόνο όσοι είχαν αγκαλιάσει σε προγενέστερη φάση την οργάνωση και έψαχναν μετά τις συλλήψεις απελπισμένα για άλλοθι. Βεβαίως τα στελέχη της επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να εμφανιστούν ως θύματα, προτείνοντας το συμψηφισμό της δικής τους εγκληματικής δράσης με το τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον τους. Δεν πείθονται παρά μόνο όσοι ήταν ήδη πεισμένοι.

Γεγονός είναι ότι η νέα εικόνα που προβάλλει για τον εαυτό της η οργάνωση είναι αυτή του «νομιμόφρονα πολίτη», του «καλού παιδιού». Αλλά αυτό δεν έγινε μετά το χτύπημα των φρουρών στα γραφεία της. Είχε αρχίσει βδομάδες νωρίτερα. Είχε επαληθευθεί κατόπιν εορτής η αρχικά άστοχη προφητεία της Αλέκας Παπαρήγα. Πριν τις εκλογές του 2012, η τότε γενική γραμματέας του ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι μόλις εκλεγούν βουλευτές οι Χρυσαυγίτες αμέσως θα φορέσουν ταγεράκια και γραβατούλες και θα μεταμορφωθούν σε καλά παιδιά.

Τελικά αυτό συνέβη πολύ αργότερα, μόλις άρχισαν να μπαίνουν ένας ένας στη φυλακή. Ενώ επί ενάμιση χρόνο μετά την εκλογή τους συνέχιζαν την εγκληματική τους δραστηριότητα, ανεβάζοντας μάλιστα συνεχώς τον πήχη της βίας, μόλις είδαν ότι οι διωκτικές αρχές και η δικαιοσύνη κινούνται εναντίον τους, αμέσως έσπευσαν να συμμορφωθούν προς τις «οδηγίες». Στις απολογίες τους τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης δεν δίστασαν να αποκηρύξουν τις ιδέες του εθνικοσοσιαλισμού και να αρνηθούν κάθε σχέση με τη δράση στο πεζοδρόμιο. Ο κρατούμενος Αρχηγός και οι συν αυτώ με ευκολία αποστασιοποιήθηκαν όχι μόνο από το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα και τα Τάγματα Εφόδου, αλλά διαφοροποιήθηκαν ακόμα και από εκείνες τις σκηνές που όλοι έχουμε δει σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ: από τα «εγέρθητω» μέχρι τις επιθέσεις στους μικροπωλητές, τις στολές και τις βίαιες παρελάσεις. Ήταν λέει κι αυτά αυθόρμητες πράξεις στελεχών, εκτός γραμμής της οργάνωσης. Όσα στελέχη της ηγεσίας γλίτωσαν την προφυλάκιση, μετά από την αρχική επίδειξη αγριανθρωπισμού με τις κλοτσιές και τις ροχάλες, φόρεσαν πράγματι τα ταγεράκια τους και τα γυαλιά τους και φρόντισαν να ακυρώσουν κάθε προκλητική δημόσια δραστηριότητα, επιδιδόμενοι σε όρκους τήρησης του νόμου και σεβασμού της δημοκρατίας. Τα μέλη των Ταγμάτων Εφόδου ξέχασαν σπίτι τους όχι μόνο τις στολές παραλλαγής και τα μαύρα μπλουζάκια, αλλά ακόμα και τους «ελληνοπρεπείς» μαιάνδρους, προβάλλοντας μόνο τις ελληνικές σημαίες.

Ένα πρωί του 2006 μια ομάδα Χρυσαυγιτών έκανε την εμφάνισή της στην κεντρική λεωφόρο του Περάματος φωνάζοντας συνθήματα και γράφοντας με σπρέι στους τοίχους. Έκαναν ντόρο με τις φωνές τους, πράγμα που έκανε αρκετούς περαστικούς και μαγαζάτορες να τους κοιτάνε έκπληκτοι και να αναρωτιούνται ποιοι είναι αυτοί.

Τον Ιούνιο του 2012 η Χρυσή Αυγή βγάζει βουλευτή στη Β΄   Πειραιώς, τον Λαγό, που είναι από το Πέραμα. Η έκπληξη του 2006 έδωσε τη θέση της στη βεβαιότητα του 2012 (το αναμέναμε λίγο πολύ). Ας πάρουμε όμως το νήμα από την αρχή για να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποια κομμάτια που συνθέτουν αυτό το παζλ.

Στο Πέραμα των καταπατήσεων και των μετέπειτα παραχωρητηρίων για τα οικόπεδα, οι άνθρωποι που έχτισαν τα σπίτια τους σ' αυτά ανέπτυξαν μια πελατειακή σχέση με την εκάστοτε δημοτική αρχή, αλλά και με τους βουλευτές της περιοχής, που συνεχίζεται με προσωπικές συνδιαλλαγές μέχρι και σήμερα, μια και τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν (δρόμοι, αποχέτευση, χαρτιά κυριότητας κ.ά.). Το ρουσφέτι διαμορφώνει συνειδήσεις στο μεγάλο χωριό που λέγεται Πέραμα.

Στο Πέραμα το 13,5% των ενηλίκων είναι αγράμματοι και το 30% απόφοιτοι δημοτικού. Μετά από προσωπικές επαφές έχει διαπιστωθεί ότι εκατοντάδες σπίτια δεν έχουν ούτε ένα βιβλίο. Σε συνδυασμό με την αδιαφορία, την ανικανότητα, την εθελοτυφλία και το φόβο της συντριπτικής πλειονότηταs των καθηγητών απέναντι στα φασιστικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο προαύλιο, στις τάξεις, στη σύνθεση των δεκαπενταμελών συμβουλίων και μέσα στο χώρο του σχολείου, δημιουργούν γόνιμο έδαφος για την εξάπλωση του ναζιστικού φαινομένου της Χρυσής Αυγής.

Το αίσχος της άρνησης αδειών εξόδου από τη φυλακή στους Δ. Κουφοντίνα και Αλ. Γιωτόπουλο, ενώ έχουν περάσει πάνω από τρία χρόνια που συμπλήρωσαν το σχετικό δικαίωμα (8 χρόνια κράτησης), συνεχίζεται.

Χωρίς καμιά δικαιολογία οι αρμόδιες αρχές αρνούνται να χορηγήσουν άδειες στους δύο πολιτικούς κρατούμενους για την υπόθεση της 17 Νοέμβρη, με αποκλειστικό κίνητρο την ικανοποίηση εγχώριων και υπερατλαντικών κέντρων, καθώς και την υποδειγματική εξοντωτική αντιμετώπιση που επιφυλάσσει το κράτος σε όσους αμφισβητούν έμπρακτα το μονοπώλιό του στη βία.

Προφανώς, δεν περιμένουμε την αντιμετώπιση των δύο πολιτικών κρατουμένων για να αντιληφθούμε τον εξευτελισμό της αστικής δημοκρατίας  από τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι νεαροί αναρχικοί που συνελήφθησαν για τη ληστεία τράπεζας στο Βελβεντό μέχρι τις συνεχείς πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών το κράτος εφαρμόζει το δικαίωμά του στην ελεύθερη καταστολή. Ωστόσο, η έμπρακτη αλληλεγγύη στους Δ. Κουφοντίνα και Αλ. Γιωτόπουλο, η μαχητική απαίτηση να τους δοθούν τώρα άδειες εξόδου έχει ιδιαίτερη σημασία, τόσο για να μπει φραγμός στην επιχείρηση εξόντωσής τους όσο και για να αναχαιτιστεί η καθεστωτική βαρβαρότητα.              

Νίκος Γιαννόπουλος

Τον Ιούλιο του 2012 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιδίκασε αποζημίωση ύψους 61.000 ευρώ στον Ιμπραήμ Μαχμούντι και την οικογένειά του, κρατούμενους το 2009 στην Παγανή της Λέσβου. Στην περίπτωση της οικογένειας Μαχμούντι, το ελληνικό κράτος είχε παραβιάσει τα άρθρα 3, 5 και 13 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για την απαγόρευση των βασανιστηρίων και το δικαίωμα πραγματικής προσφυγής κατά της κράτησης. Μόλις ένα μήνα μετά, τον Αύγουστο του 2012, με την εφαρμογή του «½ένιου Δία», ό,τι το 2009 έμοιαζε αλλά δεν ήταν εξαίρεση, θα αποτελούσε στο εξής τον κανόνα. Και, το κυριότερο: Ο κανόνας αυτός δεν θα αφορούσε μόνο τους «λαθραίους», αλλά και πρόσφυγες-αιτούντες άσυλο ή μετανάστες που λόγω ανεπαρκούς αριθμού ενσήμων δεν κατάφεραν να ανανεώσουν τα έγγραφά τους.

Χρειάζεται να το υπογραμμίσουμε: Οι άθλιες συνθήκες κράτησης, ο εγκλεισμός σε κοντέινερ που βράζουν το καλοκαίρι και παγώνουν το χειμώνα, η στέρηση ρούχων, η άθλια σίτιση, η στέρηση της ιατροφαρμακευτικής φροντίδας και της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, η έλλειψη ειδών προσωπικής υγιεινής, όσα δηλαδή συνθέτουν την καθημερινότητα σε Αμυγδαλέζα, Κόρινθο, Ορεστιάδα και αλλού δεν οφείλονται στην οικονομική κρίση ή την «έκτακτη ανάγκη». Δεν οφείλονται εκεί, γιατί, πολύ απλά, αυτές ακριβώς οι συνθήκες προϋπήρχαν της κρίσης. Και, επίσης, γιατί η δημιουργία και λειτουργία των κέντρων κράτησης δεν καλύπτονται από τον εθνικό προϋπολογισμό αλλά από ευρωπαϊκά κονδύλια.

Η κράτηση υπό εξευτελιστικές συνθήκες, λοιπόν, με δεδομένο ότι ένα σημαντικό τμήμα των κρατουμένων δεν μπορεί, στην πράξη, να επιστρέψει στη χώρα προέλευσης, αποτελεί πολιτική επιλογή της παρούσας κυβέρνησης. Το επιβεβαιώνει ο Νίκος Δένδιας, σε δήλωση-σχόλιό του για τη φετινή εξέγερση στην Αμυγδαλέζα: «Η Ελλάδα δεν είναι πια ξέφραγο αμπέλι». Μας το έχουν δηλώσει οι αρχές στις επισκέψεις μας στα κέντρα κράτησης: Όσο χειρότερες οι συνθήκες κράτησης τόσο σαφέστερο το μήνυμα προς τους μετανάστες και την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι η Ελλάδα δεν θέλει άλλους μετανάστες.