Δελτίο Θυέλλης 40

Στην άλλη Ευρώπη, της αντίστασης και των κινημάτων

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 1:18μμ

Στην Ευρώπη της οικονομικής κρίσης και της λιτότητας, η επίθεση στους φτωχούς και στα λαϊκά στρώματα συνεχώς αυξάνεται. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της ΕΕ, προκειμένου να σώσουν τις τράπεζες και τα συμφέροντά τους, θυσιάζουν ανθρώπινες ζωές, λεηλατούν κοινωνίες και κοινωνικές δομές (υγεία, παιδεία και ελευθερίες). Για να καλύψουν τα χρέη και τα ελλείμματα που οι ίδιοι δημιούργησαν, αυξάνουν τη φορολογία για τους πολίτες, ενώ παράλληλα κόβουν μισθούς και συντάξεις. Και όταν οι λαοί αντιδρούν, οι ελίτ έχουν στη διάθεσή τους τις δυνάμεις καταστολής και προσπαθούν να πνίξουν την αντίσταση.  Όμως η άλλη Ευρώπη της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της ισότητας, του αντιρατσισμού, του αντιφασισμού και των κινημάτων γενικότερα είναι εδώ, αργά αλλά σταθερά οργανώνεται και αντιστέκεται. Από το κίνημα των πλατειών μέχρι τα κινήματα των occupy (καταλήψεις πόλεων), από το Alter Summit μέχρι την Agora99 και το Blockupy, προς μια τέτοια κατεύθυνση κινείται.

Blockupy Φρανκφούρτη

Το αντικαπιταλιστικό κίνημα Blockupy ξεκίνησε το 2011 στη Γερμανία ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που οδηγούν τους λαούς της Ευρώπης στη φτώχεια και τις περικοπές που στερούν στους ανθρώπους τη δυνατότητα επιβίωσης. Από την αρχή κιόλας είχε στόχο τη συμμετοχή αντίστοιχων κινημάτων άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στη Φρανκφούρτη, η οποία ως συνιστώσα της Τρόικας είναι υπεύθυνη για την πολιτική λιτότητας, βρίσκεται στο επίκεντρο του κινήματος Blockupy. Τον Μάιο 2012, όπως και τον Μάιο/Ιούνιο 2013, οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και η περικύκλωση της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη με δεκάδες χιλιάδες συμμετέχοντες που διοργάνωσε το Blockupy, έδωσε ένα διπλό ισχυρό μήνυμα: αλληλεγγύη στους λαούς (όπως της Ελλάδας) που πλήττονται ιδιαίτερα από τα μέτρα λιτότητας και ένα μεγάλο όχι στην πολιτική της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Οι διαδηλωτές ήρθαν αντιμέτωποι με ισχυρές δυνάμεις καταστολής, με αποτέλεσμα το 2013 την προσωρινή σύλληψη σχεδόν χιλίων διαδηλωτών και τον τραυματισμό αρκετών άλλων.

Θεματικές: 

Οι πρόσφυγες του πολέμου και τα κλειστά σύνορα της Ευρώπης

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 1:16μμ

Το νέο προσφυγικό ρεύμα που προσπαθεί να περάσει τα κλειστά σύνορα της Ευρώπης και οι λίγοι από αυτούς που καταφέρνουν να φτάσουν στα ευρωπαϊκά εδάφη, είναι κυρίως θύματα πολέμων, πολιτικών διώξεων και μαζικής καταναγκαστικής φυγής. Αν ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 οι αφγανοί πρόσφυγες ήταν (και εξακολουθούν να είναι) η πλειονότητα αυτών που έρχονταν προς την Ευρώπη, στα μέσα της ίδιας δεκαετίας οι Ιρακινοί ήταν περισσότεροι. Μετά την Αραβική Άνοιξη και τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις που επικράτησαν στις χώρες αυτές (Αίγυπτος, Τυνήσια, Λιβύη κ.λπ.) η πλειονότητα των προσφύγων αλλάξαν χώρες προέλευσης. Τα ισπανικά και τα ιταλικά σύνορα της Ευρώπης μετά από κάποια χρόνια έγιναν ξανά πέρασμα των προσφύγων. Τα τελευταία χρόνια όμως η φλεγόμενη Μέση Ανατολή έχει δημιουργήσει τον περισσότερο προσφυγικό πληθυσμό από ποτέ. Η κατάσταση στην Παλαιστίνη, τον Λίβανο, το Ιράκ, το Κουρδιστάν και ιδίως στη Συρία αποτελεί κύρια αιτία του νέου προσφυγικού ρεύματος προς την Ευρώπη.

Η περίπτωση των σύρων προσφύγων
Τα τελευταία δύο χρόνια οι σύροι πρόσφυγες υπερτερούν αριθμητικά όσων προσπαθούν να διασχίσουν τα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης  μέσω Ελλάδας δηλαδή. Παρά τα κλειστά σύνορα και τις έντονες δραστηριότητες της Frontex στα ελληνοτουρκικά σύνορα (του Αιγαίου και του Έβρου) και παρά τις τραγωδίες με τα ναυάγια, εκατοντάδες πρόσφυγες καθημερινά (πια) φτάνουν στα νησιά του ανατολικού αιγαίου (Σάμο, Λέσβο και Χίο). Η ελληνική πολιτεία ελάχιστα τυπικά μέτρα έχει πάρει για την προστασία αυτών των ανθρώπων. Η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης για τη μη κράτηση των σύρων προσφύγων παραβιάζεται συνεχώς, ενώ η εξάμηνη αναβολή απομάκρυνσής τους από τη χώρα τούς αφήνει στο έλεος των διακινητών, αφού το συγκεκριμένο χαρτί δεν εξασφαλίζει τίποτα άλλο εκτός από τη μη σύλληψή τους (σχετικό και αυτό) από τις επιχειρήσεις-σκούπα του «½ένιου Δία». Το πρόβλημα των σύρων προσφύγων (αναμεσά τους οικογένειες με μικρά παιδιά) μεγαλώνει και γίνεται σοβαρή ανθρωπιστική κρίση όταν αυτοί φτάνουν στην Αθήνα και καταλήγουν άστεγοι στις πλατείες και στα πάρκα της πόλης, χωρίς να έχουν πρόσβαση στις ουσιώδεις ανθρώπινες ανάγκες (στέγη, τρόφιμα, ρούχα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη). Ελάχιστα τυπικά δικαιώματα που υπόσχονται οι αρμόδιες αρχές πάντα εξαρτώνται από το αν θα κάνουν ή έχουν κάνει αίτηση για άσυλο. Η πρόσβαση όμως στις διαδικασίες ασύλου είναι σχεδόν αδύνατη για τους περισσότερους από αυτούς, πάρα την προτεραιότητα που υποσχέθηκε η νέα υπηρεσία ασύλου για τους πρόσφυγες από τη Συρία.

Θεματικές: 

Η πολιτική κατάσταση στην Τουρκία

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 1:15μμ

        της Μπιλγκέ Σετσκίν Τσετίνκαγια, συνπροέδρου του ODP (Κόμμα Ελευθερίας και Αλληλεγγύης)


Το AKP, αν και δεν μπορεί να διακόψει εντελώς τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ και την ΕΕ ως μέλος του ΝΑΤΟ και άλλων οργανισμών, προσπαθεί να χαράξει τη δική του διαδρομή στη Μέση Ανατολή. Το AKP, ειδικά ο νέος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου πρώην υπουργός Eξωτερικών και επίσημος σύμβουλος του Ερντογάν„  θέλει να ασκεί επιρροή στη Μέση Ανατολή. Το AKP υποστηρίζει ότι το παλιό κεμαλικό καθεστώς έχει αποξενωθεί από το λαό του, το έθνος που ισχυρίζεται πως εκπροσωπεί. Επιπλέον, το αλλοτριωμένο, δυτικοποιημένο, κεμαλικό τουρκικό κράτος έχει διακόψει τις σχέσεις του με το τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς και τις μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής. Έτσι, ως «πραγματικός εκπρόσωπος» του μουσουλμανικού έθνους, το AKP θέλησε να χτίσει δεσμούς με τη μουσουλμανική Μέση Ανατολή. Ωστόσο, ο βασικός σκοπός του ήταν να κερδίσει περισσότερη οικονομική και πολιτική εξουσία στην περιοχή. Επιπλέον, η «ισλαμική» προσέγγισή του, όπως την αποκαλούσαν, βασιζόταν πολύ στο σουνιτικό δόγμα. Για αυτόν το λόγο στοιχημάτισε στην άνοδο των Αδελφών Μουσουλμάνων και σε παρεμφερείς οργανώσεις, κυρίως μετά την Αραβική Άνοιξη. Έτσι ανέπτυξε σχέσεις στις διάφορες περιοχές με αυτούς που πίστευε ότι θα μπορούσε να έχει υπό την επιρροή του. Γι' αυτό και επένδυσε τόσο πολύ στην ανατροπή του Άσαντ στη Συρία, που τελικά δεν συνέβη. Ως αποτέλεσμα, η πτώση των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, η παρακμή του κινήματος Αλ-Νάχντα στην Τυνησία, η άνοδος των σιιτών στην κεντρική διοίκηση του Ιράκ και κυρίως η άνοδος των κουρδικών οργανώσεων στο Ιράκ και τη Συρία οδήγησαν την εξωτερική πολιτική και στρατηγική του AKP για τη Μέση Ανατολή στην ολοκληρωτική κατάρρευση. Επειδή για το τουρκικό κατεστημένο στο σύνολό του και σε όλες του τις εκφάνσεις η κόκκινη γραμμή ήταν η θέση των Κούρδων στη Μέση Ανατολή. Αυτή τη στιγμή οι Κούρδοι εκπροσωπούν τη βασικότερη δυναμική στη Μέση Ανατολή και στα νότια παράλια της Τουρκίας. Γι' αυτό το AKP προσπάθησε να υποστηρίξει τους σαλαφιστές και τις ισλαμικές οργανώσεις που σχετίζονται με την Αλ-Κάιντα, ώστε να εξισορροπήσει την άνοδο των σιιτών και κυρίως των Κούρδων. Αυτό δεν είχε θετικά αποτελέσματα για τη στρατηγική του και επίσης αποσταθεροποίησε τη σχέση του με τη Δύση και τις μεγάλες δυνάμεις. Οι μόνοι σύμμαχοι που απέμειναν ήταν το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, με τους οποίους επίσης υπάρχει ανταγωνισμός για τη Μέση Ανατολή. Επομένως, η εξωτερική πολιτική του AKP την τελευταία δεκαετία ήταν μια πλήρης αποτυχία. Άρχισε με το σύνθημα «κανένα πρόβλημα με τους γείτονες» και κατέληξε στην πραγματικότητα «κανένας γείτονας και πολλά προβλήματα».

Θεματικές: 

«Τους πήρατε ζωντανούς, τους θέλουμε ζωντανούς»

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 1:13μμ

Η εξαφάνιση των 43 φοιτητών της αγροτικής παιδαγωγικής σχολής Νορμάλ της Αγιοτσινάπα στην πόλη Ιγουάλα της πολιτείας Γκερέρο του Μεξικού έχει πυροδοτήσει πένθος και οργή σε όλο τον κόσμο. Οι φοιτητές αγνοούνται από τις 26 Σεπτεμβρίου, όταν αστυνομικές δυνάμεις μαζί με δολοφόνους από ναρκοκαρτέλ τους επιτέθηκαν με αποτέλεσμα να σκοτωθούν έξι (φοιτητές και κάτοικοι της περιοχής) και να απαχθούν από την αστυνομία και το στρατό οι 43, αγνοούμενοι πλέον, φοιτητές. Την τελευταία φορά που τους είδαν, οι 43 φοιτητές ήταν υπό κράτηση από τη δημοτική αστυνομία της Ιγουάλα. Αυτή η σφαγή και η επακόλουθη εξαφάνιση των φοιτητών έχει προκαλέσει ένα διεθνές κίνημα που απαιτεί να βρεθούν ζωντανοί οι αγνοούμενοι. Ντόπιοι και ξένοι ακτιβιστές επίσης ζητούν να διερευνηθούν από ανεξάρτητες αρχές οι ισχυροί δεσμοί μεταξύ των καρτέλ των ναρκωτικών του Μεξικού και των ντόπιων πολιτικών.
Για να κατανοήσουμε την πολιτική σημασία της υπόθεσης Αγιοτσινάπα, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ποιοι είναι οι φοιτητές. Το σχολείο της Αγιοτσινάπα ιδρύθηκε το 1926, στον απόηχο της Μεξικανικής Επανάστασης, για τους νέους από τις πιο φτωχές αγροτικές κοινότητες στο Γκερέρο, μια φτωχή περιοχή στο νότιο τμήμα της χώρας. Οι φοιτητές από τα 16 σχολεία Νορμάλ είναι από τους πιο ενεργούς στη δράση, με μεγάλους αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, τη λεηλασία του φυσικού πλούτου, τα μεγάλα φράγματα και την καταστολή ενάντια στους ιθαγενείς. Αυτές τις εξεγερμένες φωνές θέλησαν να σωπάσουν η κυβέρνηση του Μεξικού και οι ναρκέμποροι σύμμαχοί τους, πιστεύοντας πως τα κυρίαρχα μέσα δεν θα δώσουν σημασία, ως είθισται, σε μερικούς αγνοούμενους.
Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουν βρεθεί οι αγνοούμενοι και το κράτος κοροϊδεύει τους συγγενείς των φοιτητών πως ακόμα διερευνούν τι συνέβη. Στο μεταξύ, ο δήμαρχος της Ιγουάλα* Χοσέ Λουίς Αμπάρκα μαζί με τη σύζυγό του, η οποία είχε δεσμούς με τα τοπικά καρτέλ, έχουν εξαφανιστεί και αναζητούνται από την αστυνομία για την εμπλοκή τους στην υπόθεση. Τον ίδιο δήμαρχο πέρυσι είχε κατονομάσει ως δολοφόνο ένας αγρότης, ο οποίος κρατιόταν μαζί με άλλα οκτώ μέλη μιας ομάδας αγροτών από δολοφόνους καρτέλ και κατάφερε να ξεφύγει. Ο αγρότης, στη μαρτύρια του περιέγραψε πως ο δήμαρχος τράβηξε τη σκανδάλη και σκότωσε έναν από τους αγρότες, ενώ ακόμα δυο μέλη της ομάδας δολοφονήθηκαν μπροστά του. Κανείς δεν έδωσε ποτέ σημασία.

Θεματικές: 

Φρούριο προς τα έξω, φυλακή μέσα

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 1:12μμ

Και ο πόλεμος καλά κρατεί στα σύνορα της χώρας. Με θύματα εκατοντάδες νεκρούς, γυναίκες κυρίως και παιδιά, με αιχμαλώτους, με στρατόπεδα για όσους ξέφυγαν το θάνατο, με οπλισμό και εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας, με εμπόρους όπλων που πλουτίζουν, αξιωματούχους που γκεμπελίζουν, με πόλεμο λέξεων και αριθμών στην υπηρεσία της προπαγάνδας, με τις επιστήμες να υποκλίνονται στις ανάγκες του πολέμου, όχι μόνο η ηλεκτρονική και η τεχνολογία, αλλά και η οστεομετρική και η ανθρωπομετρία η ιατρική δηλαδή στην υπηρεσία των απελάσεων.
Και παρ' όλα αυτά, ανέγγιχτοι από την προπαγάνδα, αψηφώντας τον κίνδυνο, τα στρατόπεδα, τα 18μηνα χωρίς τέλος, τα άθλια κρατητήρια, προκαλώντας την κοινή λογική, συνωστίζονται στις βάρκες και τα συρματοπλέγματα οι πρόσφυγες της φτώχειας, των πολέμων, των φυσικών καταστροφών και της κοινωνικής διάλυσης για να περάσουν στην Ευρώπη.
Τη δύναμη αυτής της φυγής ούτε οι φράχτες ούτε τα τείχη ούτε οι πνιγμένοι ούτε η πολύφερνη Frontex μπορούν να σταματήσουν. Η μετανάστευση των ημερών μας είναι μετανάστευση απελπισίας, φυγής χωρίς επιστροφή, είναι προσφυγική. Και είναι πιο απαγορευμένη παρά ποτέ στην Ιστορία, χωρίς προοπτική και χωρίς μηχανισμούς ένταξης, παραδομένη σε οργανωμένα δίκτυα μετακίνησης που αποκομίζουν τεράστια κέρδη εκθέτοντας στον κίνδυνο του πνιγμού τους φυγάδες και στο δέος της πολύχρονης κάθειρξης τους άτυχους οδηγούς.
Δεν είναι μόνο η τελειοποίηση των συστημάτων έλεγχου και επιτήρησης, η στρατιωτικοποίηση των συνόρων, οι επιχειρήσεις αποτροπής με τα πομπώδη ονόματα άρειων θεών και ηρώων (Δίας, Ποσειδώνας, Θησέας). Η μεταφορά του πολέμου μέσα στη χώρα δεν αρκείται να στήνει ασφυκτικά πογκρόμ στο κέντρο των πόλεων και στρατόπεδα στις παρυφές τους, αλλά οικοδομεί ένα πρωτοφανές πλέγμα θεσμικού αποκλεισμού με νομικά όπλα πιο ισχυρά και από τις ανθρωποκτόνες απωθήσεις στη θάλασσα, αποκλείοντας κάθε πρόσβαση στη δουλειά, την υγεία, στην κατοικία, την παιδεία, απαγορεύοντας την οικογένεια, ποινικοποιώντας την εργασία, τη φιλοξενία, την ίδια την κοινωνική υποστήριξη, κοστολογώντας με απάνθρωπες ποινές τη μεταφορά για την είσοδο έως και την αποτυχημένη προσπάθεια εξόδου, ακρωτηριάζοντας κάθε ελπίδα για ζωή.

Θεματικές: 

Δίκη Χρυσής Αυγής - Δίωξη και υποκρισία

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 1:11μμ

Πρόσφατα δόθηκε στη δημοσιότητα η πρόταση του εισαγγελέα εφετών της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής, Ισίδωρου Ντογιάκου. Η πρόταση αυτή, η οποία θα κριθεί τις επόμενες εβδομάδες από το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών που θα αποφασίσει και αμετάκλητα, παραπέμπει τη συντριπτική πλειονότητα των κατηγορουμένων (67 από τους 79 συνολικά) με βάση τις διατάξεις του Π.Κ.187, είτε για συγκρότηση και ένταξη είτε για διεύθυνση (όσον αφορά τους βουλευτές) εγκληματικής οργάνωσης. Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν την πρόταση Ντογιάκου ως καταπέλτη για τη ΧΑ, ότι εξαντλεί τα όρια αυστηρότητας, ότι τους παραπέμπει όλους για όλα κ.τ.λ. Ωστόσο, πιο ενδελεχής εξέταση της ποινικής διαδικασίας που ακολουθείται αποκαλύπτει ότι όχι μόνο δεν πρόκειται για την αυστηρότερη αντιμετώπιση που θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά και την τεράστια υποκρισία της εξουσίας, κυβερνητικής, νομοθετικής και δικαστικής.
Για να κατανοήσουμε σε βάθος την υποκρισία και τους παραλογισμούς που αυτή συνεπάγεται, αρκεί να θυμηθούμε τα δύο άρθρα του Π.Κ., το 187 (αυτό δηλαδή με το οποίο διώκεται η ΧΑ) και το 187Α, γνωστά και ως τρομονόμοι 1 και 2 αντίστοιχα.
Φυσικά, η συζήτηση σε σχέση με αυτούς τους νόμους δεν είναι καινούργια. Τόνοι από μελάνι έχουν χυθεί για την αντισυνταγματικότητά τους, ενώ το κίνημα έχει δώσει πολλούς και σοβαρούς αγώνες για την κατάργησή τους. Ο 187 ψηφίστηκε το 2001 και ήταν το αποτέλεσμα των κατευθυντήριων της Σύμβασης του Παλέρμο για το οργανωμένο έγκλημα και τον καθορισμό της εγκληματικής οργάνωσης. Σε εκείνη τη φάση το διεθνές οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο επεδίωκε τον έλεγχο μερίδας του κεφαλαίου που κινιόταν εκτός νόμου (ναρκωτικά, όπλα κ.ά.) και γι' αυτό το άρθρο 5 της σύμβασης προέβλεπε το οικονομικό όφελος από τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Η τότε κυβέρνηση Σημίτη, ωστόσο, στρώνοντας το δρόμο για τις δίκες της 17Ν και του ΕΛΑ δεν συμπεριέλαβε το οικονομικό όφελος, αφού ο στόχος της δεν ήταν το οργανωμένο έγκλημα αλλά ο εσωτερικός εχθρός. Έπειτα από κάποια χρόνια, το 2010, με αφορμή ένα νέο, συμπληρωματικό πρωτόκολλο της Σύμβασης του Παλέρμο που oρίζει πλέον τι είναι τρομοκρατική οργάνωση, ψηφίζεται το άρθρο 187Α. Ένας νέος τρομονόμος πιο σκληρός από τον πρώτο. Οι ποινές που προβλέπει είναι υψηλότερες έως και διπλάσιες για κάθε αδίκημα που τιμωρείται με αυτόν, ενώ το πεδίο διεύρυνσης των προσώπων ως δραστών πολύ μεγαλύτερο.

Θεματικές: 

Πολιτικοί κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 1:07μμ

Σήμερα βρίσκονται στις φυλακές 48 πολιτικοί κρατούμενοι. Οι 26 έχουν καταδικαστεί, ωστόσο αρκετοί από αυτούς είναι κατηγορούμενοι και σε δίκες που εξελίσσονται. Οι 22 είναι υπόδικοι  υποθέσεις σε προανακριτική διαδικασία, δίκες εν εξελίξει ή εν αναμονή. Στο συνολικό αριθμό συμπεριλαμβάνονται και οι 13 τούρκοι αγωνιστές που έχουν προφυλακιστεί για διάφορες υποθέσεις.


Α. ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ




Ε.Ο. 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
To Εφετείο όρισε τις παρακάτω ποινές:
Δημήτρης Κουφοντίνας: 11 φορές ισόβια
Σάββας ½ηρός: 5 φορές ισόβια
Ηρακλής Κωστάρης: ισόβια
Χριστόδουλος ½ηρός*: 6 φορές ισόβια
Αλέξανδρος Γιωτόπουλος: 17 φορές ισόβια
Βασίλης Τζωρτζάτος: 4 φορές ισόβια.
(Μέγιστη εκτιόμενη ποινή είναι τα 25 χρόνια)
* Τον Ιανουάριο 2014, ενώ βρισκόταν σε άδεια, επέλεξε να μην επιστρέψει στη φυλακή και να περάσει στην παρανομία.
 

Επαναστατικός Αγώνας
Στη δίκη (Οκτώβριος 2011 - Μάρτιος 2014) επιβλήθηκαν οι παρακάτω ποινές:
Νίκος Μαζιώτης: 86 χρόνια, κατά συγχώνευση 50
Πόλα Ρούπα* και Κώστας Γουρνάς: 87 χρόνια, κατά συγχώνευση 50 χρόνια και 6 μήνες ο καθένας (μέγιστη εκτιόμενη ποινή είναι τα 25 χρόνια)
Οι Χριστόφορος Κορτέσης και Βαγγέλης Σταθόπουλος, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε 7 χρόνια, υπέβαλαν αιτήσεις αναστολής εκτέλεσης ποινής, έγιναν δεκτές και αποφυλακίστηκαν μέχρι να γίνει η δίκη τους σε δεύτερο βαθμό.
* Το καλοκαίρι του 2012, ενώ διεξαγόταν η δίκη, η Π. Ρούπα και ο Ν. Μαζιώτης πέρασαν στην παρανομία. Στις 16/7/14 μετά από ένοπλη συμπλοκή στο Μοναστηράκι συνελήφθη εκ νέου ο Ν. Μαζιώτης. Μεταφέρθηκε τραυματισμένος στον Ευαγγελισμό, 19/7 οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού και 26/7 έγινε μεταγωγή του στις φυλακές Διαβατών.

Θεματικές: 

Ψυχική υγεία: Ο μνημονιακός κανιβαλισμός είναι εδώ

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 12:59μμ

Η κατάσταση στο χώρο της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα αποτελεί καθρέφτη της γενικότερης εικόνας που παρουσιάζει η κοινωνία στα χρόνια των μνημονίων, αλλά και νωρίτερα, με τις εφαρμοζόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στο χώρο της υγείας.
Το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων που επιχειρείται από την κυβέρνηση στο πλαίσιο της συμφωνίας Andor-Λυκουρέντζου (23/4/2013), τη στιγμή που καμία ανάγκη δεν συντρέχει, αποδεικνύει περίτρανα την επιθυμία της να παραδώσει και το χώρο της ψυχικής υγείας, με τις ευλογίες φυσικά της ΕΕ, στον ιδιωτικό τομέα. Η διαρκώς επιτεινόμενη υποχρηματοδότηση των ψυχιατρικών νοσοκομείων, η πλήρης έλλειψη τομεοποίησης, κέντρων ψυχικής υγείας κ.λπ. αλλά και πρόσφατες αποφάσεις, όπως η παρακράτηση μεγάλου ποσοστού ή και ολόκληρων των συντάξεων των νοσηλευόμενων στα ψυχιατρικά ιδρύματα που μετακυλίουν το κόστος νοσηλείας στους ίδιους τους ασθενείς και τις οικογένειές τους, δημιουργούν την τραγική εικόνα μιας κοινωνίας που έχει αποφασίσει με συνοπτικές διαδικασίες να ρίξει στον Καιάδα μια από τις ασθενέστερες και πλέον ανυπεράσπιστες ομάδες συμπολιτών της. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που οι εισαγωγές για παθήσεις με ψυχογενή αίτια έχουν αυξηθεί δραματικά.
Τη στιγμή λοιπόν που, παρά τις επί δεκαετίες προσπάθειες κινημάτων για αποϊδρυματοποίηση, περισσότερο από το 60% των ψυχιατρικών κλινών στην Ευρώπη βρίσκονται ακόμη σε ψυχιατρικά νοσοκομεߎ1 η ελληνική κυβέρνηση βιάζεται να κλείσει τα ψυχιατρεία• με ανύπαρκτο σχεδιασμό μιλούν για μετεξέλιξη, ψυχικά πάρκα, ψυχιατρικές φυλακές κ.τ.λ. αδιαφορώντας για το μέλλον της παροχής δημόσιας ψυχικής υγείας  για την ακρίβεια, δημιουργούν ακόμη καλύτερες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.

Θεματικές: 

Συνέντευξη με το δήμαρχο Χαλανδρίου, Σίμο Ρούσσο

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 12:57μμ

Τα αποτελέσματα των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έδωσαν 20 Δημάρχους και μια περιφερειάρχισσα στην Αττική. Επίσης έναν περιφερειάρχη στα Ιόνια. Ιδιαίτερα στο Χαλάνδρι η εξέλιξη αυτή ήταν ακόμα πιο σημαντική γατί ο Δήμος κερδήθηκε από ένα ενωτικό ευρύ ριζοσπαστικό σχήμα. Πώς βλέπετε αυτή την εξέλιξη και τι δυνατότητες υπάρχουν για μια αλλαγή παραδείγματος στην Τ.Α;

Η νίκη μας στις εκλογές ίσως ήταν για τους περισσότερους απρόσμενη, όμως έδειξε την ανάγκη των πολιτών να εμπιστευθούν τη διοίκηση του δήμου σε δυνάμεις που, χρόνια τώρα, υπερασπίστηκαν τους αδύναμους, τη διαφάνεια, τη δημοκρατία και, με δυο λόγια, μια άλλη αντίληψη για τη διαχείριση των «κοινών». Η προσπάθειά μας να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση με τη δημιουργία κινημάτων αλληλεγγύης και, κυρίως, με την παρουσία μας στους κοινωνικούς αγώνες τα τελευταία χρόνια έπαιξε καθοριστικό ρόλο.

Τα πράγματα στην Τ.Α. δεν θα αλλάξουν από κάποιους δήμους ή περιφέρειες που θα «δώσουν το παράδειγμα». Θα αλλάξουν αν οι πολίτες συνειδητοποιήσουν ότι μόνο με την ενεργή συμμετοχή τους στη λήψη και την εφαρμογή των αποφάσεων μπορούν να ανατρέψουν τη σημερινή ζοφερή κατάσταση. Σκοπός μας δεν είναι απλώς η διαχείριση των προβλημάτων. Είναι η ικανοποίηση των αναγκών των δημοτών, η εξασφάλιση της αξιοπρέπειάς τους. Και δεν θα διστάσουμε να συγκρουστούμε για να το πετύχουμε.    

Θεματικές: 

Σελίδες