Δελτίο Θυέλλης 38

Οι εκπαιδευτικοί στο προσκήνιο! Για να αλλάξει ο φόβος στρατόπεδο! (Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 38 - Απρίλιος 2014)

  • Δημοσιεύτηκε: Τρί, 15/04/2014 - 7:29μμ

Η κυβέρνηση με μια μακροχρόνια προπαγανδιστική εκστρατεία ενάντια στο δημόσιο δωρεάν σχολείο και τους εκπαιδευτικούς επιχειρεί να επιβάλει μια εκπαιδευτική πολιτική που να ανταποκρίνεται στις επιταγές της ΕΕ και των μνημονίων. Το δημόσιο σχολείο παρουσιάζεται ως ακριβό έξοδο για τα δημοσιονομικά της χώρας, οι εκπαιδευτικοί ως ανεπαρκείς επιστημονικά και ως ασυνείδητοι υπάλληλοι, τα δε παιδιά ως θύματα ενός ανεπαρκούς εκπαιδευτικού συστήματος.

Το σχέδιο που επιχειρεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση για την εκπαίδευση έχει δύο άξονες:

Την κατηγοριοποίηση των σχολείων σε άριστα, μέτρια και αποτυχημένα με την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και συγχρόνως τη μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών με την αξιολόγησή τους.

Τον ανασχεδιασμό του περιεχομένου της εκπαιδευτικής διαδικασίας έτσι ώστε να προσαρμόζεται στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Με βάση λοιπόν την έκθεση του ΟΟΣΑ για το 2011 με τίτλο Προτάσεις για την εκπαιδευτική πολιτική στην Ελλάδα, προωθεί συστηματικά βαθιές νεοφιλελεύθερες αντιδραστικές αλλαγές του δημόσιου σχολείου, οργάνωντάς τες με ένα ασφυκτικό νομοθετικό πλαίσιο.

Τα κοινωνικά ιατρεία και ο ρόλος τους στην ανασυγκρότηση του κινήματος (Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 38 - Απρίλιος 2014)

  • Δημοσιεύτηκε: Τρί, 15/04/2014 - 6:57μμ

Ημνημονιακή πολιτική στην Υγεία έχει σε προχωρημένο βαθμό καταφέρει αυτό που υπήρξε στόχος της από την αρχή: Να εξαφανίσει την έννοια της δωρεάν παροχής στην περίθαλψη, να πετάξει εκτός των κρατικών νοσοκομείων όλους τους ανασφάλιστους, να κλείσει εκατοντάδες δημόσιες δομές πρόνοιας και περίθαλψης και να δημιουργήσει έτσι (πέρα από την προφανή δραστική μείωση των κοινωνικών δαπανών) συνθήκες ακώλυτης κερδοφορίας για το ιδιωτικό επιχειρηματικό κεφάλαιο, όχι μόνο από τη διακίνηση του φαρμάκου, των αναλώσιμων και του ιατροτεχνικού εξοπλισμού, αλλά και από την ίδια την παροχή της υγειονομικής υπηρεσίας. Με συμπιεσμένη, δε, προς τα κάτω την επιστημονική - εργατική δύναμη (αξιοποιώντας την τεράστια ανεργία των νέων γιατρών και νοσηλευτών), μπορεί μέσα σε συνθήκες κρίσης να εξασφαλίσει ρυθμούς υψηλής κερδοφορίας, παρά τη διατήρηση σταθερού ή και με μικρή πτώση του συνολικού του τζίρου.

 Το κακό είναι πως όλα αυτά δεν έφεραν το γενικευμένο ξεσηκωμό των λαϊκών στρωμάτων, καθώς χιλιάδες ανασφάλιστοι παρακολούθησαν τα τελευταία τρία χρόνια με παθητικότητα το δολοφονικό αποκλεισμό τους από την περίθαλψη. Πληρώθηκαν εδώ τα λάθη και οι μεγάλες αδυναμίες της τελευταίας 20ετίας που αφορούσαν και το συντεχνιασμό των υγειονομικών αλλά και τη στάση της κοινωνίας, η οποία διολίσθησε στο να βλέπει την περίθαλψη ως μια οποιαδήποτε καταναλωτική παροχή του κράτους που εύκολα εντασσόταν σε ρουσφετολογικές προσεγγίσεις ή σε χυδαία αγοραίες λογικές. Βέβαια, αιτία της παθητικότητας και της καρτερίας των ασθενών θεωρείται και το παραλυτικό σοκ που προκαλούν στις μάζες τα απανωτά χτυπήματα της κυβερνητικής πολιτικής, καθώς και η τεράστια αντιστροφή της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ.

Τοπική αυτοδιοίκηση και τοπικά κινήματα (Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 38 - Απρίλιος 2014)

  • Δημοσιεύτηκε: Τρί, 15/04/2014 - 6:54μμ

Έχοντας μπει στην τελική ευθεία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, η συζήτηση στην Αριστερά τείνει να επικεντρωθεί στην αντιμετώπισή τους ως μιας μάχης κεντρικού πολιτικού χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, μόνο παρεμπιπτόντως τίθενται και ζητήματα που σχετίζονται με την ίδια τη λειτουργία του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης, τις αλλαγές που επέφερε η επιβολή των σχεδίων Καποδίστριας και Καλλικράτης, ενώ η σχέση τοπικής αυτοδιοίκησης και τοπικών μαζικών κινημάτων συχνά αναφέρεται μέσα από γενικόλογες διακηρύξεις για την επιδιωκόμενη αμφίδρομη στήριξη αριστερών αυτοδιοικητικών αρχών και τοπικών κινημάτων.

Προφανώς, στην περίοδο που διανύουμε είναι αναμενόμενη η επικέντρωση στην αντιπαράθεση με την κυρίαρχη πολιτική των μνημονίων. Εντούτοις, το ζήτημα που προκύπτει είναι το κατά πόσο οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι πάντα σε θέση να εντοπίζουν την πολλαπλότητα των εκάστοτε αντιθέσεων, να κάνουν «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» και να μελετούν τη συγκυρία της ταξικής αντιπαράθεσης χωρίς αναγωγή όλων των αντιθέσεων στην κύρια απ' αυτές, πόσο μάλλον στη βασική αντίθεση. Όσο κι αν καμιά ανάλυση της όποιας συγκυρίας δεν μπορεί να γίνει αν παραβλέπεται η κύρια και παραγνωρίζεται η βασική αντίθεση, η αναγωγή όλων των επιμέρους αντιθέσεων σ' αυτές οδηγεί σε απλοϊκά, άρα πολιτικά αναποτελεσματικά, συμπεράσματα.