Άρθρα - Κείμενα

Η αποφυλάκιση των τεσσάρων αγωνιστών της Χαλκιδικής, που κρατούνταν για 6 μήνες με σαθρές κατηγορίες, ήταν μια νίκη των κατοίκων και του κινήματος αλληλεγγύης. Η προπαγάνδα όμως της κυβέρνησης και των ΜΜΕ συνεχίζει ακάθεκτη να παραληρεί εναντίων των αγωνιζόμενων κατοίκων χαρακτηρίζοντάς τους τρομοκράτες, σε μια προσπάθεια να ταυτίσει τη δράση της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής με τους αγώνες των ανθρώπων για τη γη τους, το περιβάλλον τους, τα δικαιώματά τους, και να αποδείξει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δυο βίαια άκρα που πρέπει να παταχθούν. Έτσι νομίζει ότι τελειώνει και με τον αντίπαλο που λέγεται Αριστερά, μιας και είναι αυτή που υποστηρίζει τους κοινωνικούς αυτούς αγώνες. Σε αυτό το πλαίσιο η εξουσία προσπαθεί από τη μια να σύρει πλήθος κατοίκων στα δικαστήρια προσδοκώντας να τους τρομοκρατήσει και, από την άλλη, να εξαναγκάσει την Αριστερά να πάρει αποστάσεις από την υποτιθέμενη βία που ασκούν οι κάτοικοι! Προφανώς όταν πήγαν ως εισβολείς και κατακτητές οι κάθε λογής χρυσοθήρες και εγκαταστάθηκαν στον τόπο των ανθρώπων, θα έπρεπε, κατά τη γνώμη της κυβέρνησης, οι ιθαγενείς να τους ραίνουν με ροδοπέταλα. Το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό που υποδύεται τη δημοκρατική κυβέρνηση στην Ελλάδα χρειάζεται την υποταγή του κινήματος της Χαλκιδικής γιατί ο αγώνας αυτός είναι εμβληματικός και συμβολίζει πολλά περισσότερα από έναν αγώνα για τοπικά ζητήματα. Είναι αγώνας αξιοπρέπειας και αντίστασης. Χρειάζεται επίσης να επιβάλει το φόβο και τη σιωπή στην κοινωνία προκειμένου να συνεχίσει την ίδια πολιτική, αλλά χρειάζεται και να παραδώσει τις περιοχές που επέλεξε να εκχωρήσει σε «επενδυτές» καθαρές, χωρίς προβλήματα και... οχλήσεις. Τελικά ένα πράγμα αποδεικνύεται: Τα σπίτια μας, τα βουνά μας, τα δάση μας, τα νερά μας δεν θα τα πάρουν οι κομμουνιστές αλλά οι αστοί και οι κυβερνήσεις τους.

Η Χαλκιδική είναι μια πρόβα τζενεράλε για το κράτος και ένα πείραμα που από την επιτυχία του ή όχι θα κριθούν πολλά και για άλλες περιοχές της χώρας, όπως το Κιλκίς και ο Έβρος, που είναι οι επόμενοι στόχοι των χρυσοθήρων. Και δεν είναι μόνο ο χρυσός, έρχονται και άλλα μέτωπα στο πεδίο των εξορύξεων, όπως οι εξορύξεις πετρελαίου και εννοείται πως οποιεσδήποτε αντιστάσεις οπουδήποτε κι αν υπάρχουν πρέπει να τσακιστούν στο βωμό του νέου εθνικού «οράματος», το οποίο στηρίζει την έξοδο από την κρίση και την υποτιθέμενη ανάπτυξη στην πώληση της χώρας σε μεγάλες εταιρείες  εξορύξεων πολλές από αυτές. Τα κινήματα τέτοιου χαρακτήρα, ας τα πούμε περιβαλλοντικά, θα αυξάνονται και θα πληθαίνουν μιας και το κεφάλαιο στην Ελλάδα έχει στοχοποιήσει το φυσικό πλούτο και στηρίζει εκεί πολλές προσδοκίες κερδοφορίας.

Τον Ιούλιο του 2012 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιδίκασε αποζημίωση ύψους 61.000 ευρώ στον Ιμπραήμ Μαχμούντι και την οικογένειά του, κρατούμενους το 2009 στην Παγανή της Λέσβου. Στην περίπτωση της οικογένειας Μαχμούντι, το ελληνικό κράτος είχε παραβιάσει τα άρθρα 3, 5 και 13 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για την απαγόρευση των βασανιστηρίων και το δικαίωμα πραγματικής προσφυγής κατά της κράτησης. Μόλις ένα μήνα μετά, τον Αύγουστο του 2012, με την εφαρμογή του «½ένιου Δία», ό,τι το 2009 έμοιαζε αλλά δεν ήταν εξαίρεση, θα αποτελούσε στο εξής τον κανόνα. Και, το κυριότερο: Ο κανόνας αυτός δεν θα αφορούσε μόνο τους «λαθραίους», αλλά και πρόσφυγες-αιτούντες άσυλο ή μετανάστες που λόγω ανεπαρκούς αριθμού ενσήμων δεν κατάφεραν να ανανεώσουν τα έγγραφά τους.

Χρειάζεται να το υπογραμμίσουμε: Οι άθλιες συνθήκες κράτησης, ο εγκλεισμός σε κοντέινερ που βράζουν το καλοκαίρι και παγώνουν το χειμώνα, η στέρηση ρούχων, η άθλια σίτιση, η στέρηση της ιατροφαρμακευτικής φροντίδας και της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, η έλλειψη ειδών προσωπικής υγιεινής, όσα δηλαδή συνθέτουν την καθημερινότητα σε Αμυγδαλέζα, Κόρινθο, Ορεστιάδα και αλλού δεν οφείλονται στην οικονομική κρίση ή την «έκτακτη ανάγκη». Δεν οφείλονται εκεί, γιατί, πολύ απλά, αυτές ακριβώς οι συνθήκες προϋπήρχαν της κρίσης. Και, επίσης, γιατί η δημιουργία και λειτουργία των κέντρων κράτησης δεν καλύπτονται από τον εθνικό προϋπολογισμό αλλά από ευρωπαϊκά κονδύλια.

Η κράτηση υπό εξευτελιστικές συνθήκες, λοιπόν, με δεδομένο ότι ένα σημαντικό τμήμα των κρατουμένων δεν μπορεί, στην πράξη, να επιστρέψει στη χώρα προέλευσης, αποτελεί πολιτική επιλογή της παρούσας κυβέρνησης. Το επιβεβαιώνει ο Νίκος Δένδιας, σε δήλωση-σχόλιό του για τη φετινή εξέγερση στην Αμυγδαλέζα: «Η Ελλάδα δεν είναι πια ξέφραγο αμπέλι». Μας το έχουν δηλώσει οι αρχές στις επισκέψεις μας στα κέντρα κράτησης: Όσο χειρότερες οι συνθήκες κράτησης τόσο σαφέστερο το μήνυμα προς τους μετανάστες και την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι η Ελλάδα δεν θέλει άλλους μετανάστες.

Μετράμε ήδη στο παθητικό μας ως κοινωνία και κίνημα τη λειτουργία επί ενάμιση χρόνο των νέου τύπου Κέντρων Προαναχωρησιακής Κράτησης. Για να μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και την ιστορία, θα αναφέρονται στο παρόν απλά ως Στρατόπεδα Συγκέντρωσης (ΣΣ).

Η ρατσιστική πλειοδοσία των περσινών διπλών εκλογών έβγαλε όλους τους σκελετούς απ' το σεντούκι: Οι νεοναζί ξεχύθηκαν εν είδει ταγμάτων εφόδου στους δρόμους κυνηγώντας μετανάστες, η Αστυνομία ακολούθησε «σκουπίζοντας» το κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων με τον «½ένιο Δία» του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και τα «απόβλητα» αυτής της επιχείρησης στοιβάχθηκαν στα ΣΣ. Μοναδικό τους έγκλημα η χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα παρουσία τους στη χώρα. Με άλλα λόγια, μοναδικό έγκλημα των κρατουμένων στα ΣΣ είναι επί της ουσίας η ύπαρξή τους καθαυτή, η ποινικοποίηση της ύπαρξης ως σκουρόχρωμος Ασιάτης ή Αφρικανός και μουσουλμάνος στις αποκτηνωμένες από το εθνικιστικό δηλητήριο και την κρίση παρυφές της Ευρώπης.

Η αναβάθμιση του κρατικού ρατσισμού στην περίπτωση των ΣΣ είναι ξεκάθαρη και με βαθιές συνέπειες:

Η εμπέδωση της κατάστασης εξαίρεσης. Η φυλάκιση χωρίς δίκη, η στέρηση δικαιωμάτων, ο εμπαιγμός με τη διάρκεια κράτησης (που αυξομειώνεται ανάλογα με την ανάγνωση των νόμων και των διατάξεων), η κράτηση χωρίς αιτιολογία, ορίζοντα ή σκοπό (ή με μόνο δεδηλωμένο σκοπό τον παραδειγματισμό και την αποτροπή) δεν εντάσσονται σε καμιά διαδικασία συντεταγμένου κράτους, παρά μόνο στη διαρκή αλληλουχία των εξαιρέσεων που οδηγούν στην αυτοαναίρεσή του.

Το αίσχος της άρνησης αδειών εξόδου από τη φυλακή στους Δ. Κουφοντίνα και Αλ. Γιωτόπουλο, ενώ έχουν περάσει πάνω από τρία χρόνια που συμπλήρωσαν το σχετικό δικαίωμα (8 χρόνια κράτησης), συνεχίζεται.

Χωρίς καμιά δικαιολογία οι αρμόδιες αρχές αρνούνται να χορηγήσουν άδειες στους δύο πολιτικούς κρατούμενους για την υπόθεση της 17 Νοέμβρη, με αποκλειστικό κίνητρο την ικανοποίηση εγχώριων και υπερατλαντικών κέντρων, καθώς και την υποδειγματική εξοντωτική αντιμετώπιση που επιφυλάσσει το κράτος σε όσους αμφισβητούν έμπρακτα το μονοπώλιό του στη βία.

Προφανώς, δεν περιμένουμε την αντιμετώπιση των δύο πολιτικών κρατουμένων για να αντιληφθούμε τον εξευτελισμό της αστικής δημοκρατίας  από τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι νεαροί αναρχικοί που συνελήφθησαν για τη ληστεία τράπεζας στο Βελβεντό μέχρι τις συνεχείς πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών το κράτος εφαρμόζει το δικαίωμά του στην ελεύθερη καταστολή. Ωστόσο, η έμπρακτη αλληλεγγύη στους Δ. Κουφοντίνα και Αλ. Γιωτόπουλο, η μαχητική απαίτηση να τους δοθούν τώρα άδειες εξόδου έχει ιδιαίτερη σημασία, τόσο για να μπει φραγμός στην επιχείρηση εξόντωσής τους όσο και για να αναχαιτιστεί η καθεστωτική βαρβαρότητα.              

Νίκος Γιαννόπουλος

Ο αναρχοκομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου συνελήφθη στις 18 Αυγούστου 2012 στην Αθήνα με την κατηγορία της συμμετοχής σε ληστεία τράπεζας στην Πάρο οκτώ μέρες πριν και το φόνο πολίτη ο οποίος συνεπλάκη με τους ληστές κατά την έξοδό τους από την τράπεζα. Στη συνέχεια κατηγορήθηκε και ως μέλος της Συνομωσίας των Πυρήνων της Φωτιάς.

Ο Τάσος εξαρχής αρνείται όλες τις κατηγορίες και με ιδεολογική και πολιτική σαφήνεια, μέσω αλλεπάλληλων κειμένων του, παρουσιάζει τις απόψεις και τη δράση του, που αποτελούν τους λόγους της στοχοποίησής του από τους μηχανισμούς καταστολής. Πράγματι, το κατηγορητήριο σε βάρος του αποτελεί μνημείο αστυνομικής και ανακριτικής αυθαιρεσίας ενώ η όλη υπόθεσή του είναι παράδειγμα ποινικοποίησης φιλικών σχέσεων και κατασκευής ενόχων.

Το Δίκτυο συμμετέχει στην καμπάνια αλληλεγγύης στον Τάσο για την απαλλαγή του από όλες τις κατηγορίες, όχι μόνο επειδή γνωρίζουμε ότι δεν έχει σχέση με όσα του αποδίδουν οι διωκτικές αρχές, αλλά και επειδή πιστεύουμε ότι ο αγώνας ενάντια στην κρατική καταστολή, εκτός από τους δρόμους, εκτείνεται και στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Η δίκη του έχει οριστεί για τις 11 Νοεμβρίου (την ώρα που γράφεται αυτό το σημείωμα δεν είναι γνωστή η εξέλιξή της) και η αλληλεγγύη όλων μας είναι αναγκαία.

Νίκος Γιαννόπουλος

Ένα πρωί του 2006 μια ομάδα Χρυσαυγιτών έκανε την εμφάνισή της στην κεντρική λεωφόρο του Περάματος φωνάζοντας συνθήματα και γράφοντας με σπρέι στους τοίχους. Έκαναν ντόρο με τις φωνές τους, πράγμα που έκανε αρκετούς περαστικούς και μαγαζάτορες να τους κοιτάνε έκπληκτοι και να αναρωτιούνται ποιοι είναι αυτοί.

Τον Ιούνιο του 2012 η Χρυσή Αυγή βγάζει βουλευτή στη Β΄   Πειραιώς, τον Λαγό, που είναι από το Πέραμα. Η έκπληξη του 2006 έδωσε τη θέση της στη βεβαιότητα του 2012 (το αναμέναμε λίγο πολύ). Ας πάρουμε όμως το νήμα από την αρχή για να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποια κομμάτια που συνθέτουν αυτό το παζλ.

Στο Πέραμα των καταπατήσεων και των μετέπειτα παραχωρητηρίων για τα οικόπεδα, οι άνθρωποι που έχτισαν τα σπίτια τους σ' αυτά ανέπτυξαν μια πελατειακή σχέση με την εκάστοτε δημοτική αρχή, αλλά και με τους βουλευτές της περιοχής, που συνεχίζεται με προσωπικές συνδιαλλαγές μέχρι και σήμερα, μια και τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν (δρόμοι, αποχέτευση, χαρτιά κυριότητας κ.ά.). Το ρουσφέτι διαμορφώνει συνειδήσεις στο μεγάλο χωριό που λέγεται Πέραμα.

Στο Πέραμα το 13,5% των ενηλίκων είναι αγράμματοι και το 30% απόφοιτοι δημοτικού. Μετά από προσωπικές επαφές έχει διαπιστωθεί ότι εκατοντάδες σπίτια δεν έχουν ούτε ένα βιβλίο. Σε συνδυασμό με την αδιαφορία, την ανικανότητα, την εθελοτυφλία και το φόβο της συντριπτικής πλειονότηταs των καθηγητών απέναντι στα φασιστικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο προαύλιο, στις τάξεις, στη σύνθεση των δεκαπενταμελών συμβουλίων και μέσα στο χώρο του σχολείου, δημιουργούν γόνιμο έδαφος για την εξάπλωση του ναζιστικού φαινομένου της Χρυσής Αυγής.

Ευθύνη για την πολιτική και επιχειρησιακή γιγάντωση της Χρυσής Αυγής έχουν όλες οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν τα μνημόνια και θρέφουν το ρατσισμό. Ωστόσο, η καθοριστικής σημασίας τροφοδότηση των νεοναζί συντελέστηκε χάρη στη στροφή της ΝΔ στην ακροδεξιά πολιτική πρακτική και στην οικοδόμηση του αυταρχικού κράτους.

Ο αντικομουνισμός και η εμφυλιοπολεμική τακτική απέναντι στην Αριστερά, την αναρχία και τις εργατικές οργανώσεις, ο ακραίος ρατσισμός και το δόγμα «νόμος και τάξη» αποτελούν για την κυβέρνηση απαραίτητες προϋποθέσεις περιφρούρησης της πολιτικής των μνημονίων, συντελούν όμως παράλληλα στην ακροδεξιά μετατόπιση ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνικής βάσης της Δεξιάς. Η ΧΑ, εκμεταλλευόμενη την παρουσία της στη Βουλή και την υποστήριξη ενός σημαντικού μέρους του κρατικού μηχανισμού, αξιοποίησε αυτή τη μετατόπιση και κατάφερε να «ξεθάψει» από μεγάλα τμήματα του «δεξιού λαού» φασιστικά χαρακτηριστικά, που η «οικονομική ευμάρεια» και η «πολιτική σταθερότητα» της μεταπολιτευτικής περιόδου είχαν κρύψει. Η αποθράσυνση των νεοναζί ήταν δεδομένη.

Με την επιχείρηση αναβάθμισης του ρόλου της η ΧΑ έθεσε ζήτημα ηγεσίας στην κοινωνική βάση της Δεξιάς και προσπάθησε να αποδείξει στα αφεντικά πως η στήριξή της αποτελεί βασική προϋπόθεση για την καταστολή των ταξικών αγώνων. Η αντίδραση της κυβέρνησης με την επιχείρηση «εξάρθρωση» της ΧΑ αιφνιδίασε και προβλημάτισε, καθώς φαινομενικά βρίσκεται σε αντίθεση με τη μέχρι πρότινος τακτική της που στηριζόταν στην «προετοιμασία» των νεοναζί ώστε να αποτελέσουν έναν «αξιόπιστο» κυβερνητικό εταίρο. Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση πήρε αυτή την πρωτοβουλία, τη στιγμή μάλιστα που είναι τόσο εμφανής η κάλυψη που παρείχε στους νεοναζί όλο το προηγούμενο διάστημα;

Η δολοφονική επίθεση κάτω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής με θύματα δυο από τα στελέχη της προκάλεσε ένα αρχικό σοκ, αλλά τα δεδομένα στην υπόθεση της ναζιστικής οργάνωσης δεν τροποποιούνται. Η προβοκάτσια διάρκεσε μόνο λίγες ώρες. Και την αξιοποίησαν μόνο όσοι είχαν αγκαλιάσει σε προγενέστερη φάση την οργάνωση και έψαχναν μετά τις συλλήψεις απελπισμένα για άλλοθι. Βεβαίως τα στελέχη της επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να εμφανιστούν ως θύματα, προτείνοντας το συμψηφισμό της δικής τους εγκληματικής δράσης με το τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον τους. Δεν πείθονται παρά μόνο όσοι ήταν ήδη πεισμένοι.

Γεγονός είναι ότι η νέα εικόνα που προβάλλει για τον εαυτό της η οργάνωση είναι αυτή του «νομιμόφρονα πολίτη», του «καλού παιδιού». Αλλά αυτό δεν έγινε μετά το χτύπημα των φρουρών στα γραφεία της. Είχε αρχίσει βδομάδες νωρίτερα. Είχε επαληθευθεί κατόπιν εορτής η αρχικά άστοχη προφητεία της Αλέκας Παπαρήγα. Πριν τις εκλογές του 2012, η τότε γενική γραμματέας του ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι μόλις εκλεγούν βουλευτές οι Χρυσαυγίτες αμέσως θα φορέσουν ταγεράκια και γραβατούλες και θα μεταμορφωθούν σε καλά παιδιά.

Τελικά αυτό συνέβη πολύ αργότερα, μόλις άρχισαν να μπαίνουν ένας ένας στη φυλακή. Ενώ επί ενάμιση χρόνο μετά την εκλογή τους συνέχιζαν την εγκληματική τους δραστηριότητα, ανεβάζοντας μάλιστα συνεχώς τον πήχη της βίας, μόλις είδαν ότι οι διωκτικές αρχές και η δικαιοσύνη κινούνται εναντίον τους, αμέσως έσπευσαν να συμμορφωθούν προς τις «οδηγίες». Στις απολογίες τους τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης δεν δίστασαν να αποκηρύξουν τις ιδέες του εθνικοσοσιαλισμού και να αρνηθούν κάθε σχέση με τη δράση στο πεζοδρόμιο. Ο κρατούμενος Αρχηγός και οι συν αυτώ με ευκολία αποστασιοποιήθηκαν όχι μόνο από το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα και τα Τάγματα Εφόδου, αλλά διαφοροποιήθηκαν ακόμα και από εκείνες τις σκηνές που όλοι έχουμε δει σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ: από τα «εγέρθητω» μέχρι τις επιθέσεις στους μικροπωλητές, τις στολές και τις βίαιες παρελάσεις. Ήταν λέει κι αυτά αυθόρμητες πράξεις στελεχών, εκτός γραμμής της οργάνωσης. Όσα στελέχη της ηγεσίας γλίτωσαν την προφυλάκιση, μετά από την αρχική επίδειξη αγριανθρωπισμού με τις κλοτσιές και τις ροχάλες, φόρεσαν πράγματι τα ταγεράκια τους και τα γυαλιά τους και φρόντισαν να ακυρώσουν κάθε προκλητική δημόσια δραστηριότητα, επιδιδόμενοι σε όρκους τήρησης του νόμου και σεβασμού της δημοκρατίας. Τα μέλη των Ταγμάτων Εφόδου ξέχασαν σπίτι τους όχι μόνο τις στολές παραλλαγής και τα μαύρα μπλουζάκια, αλλά ακόμα και τους «ελληνοπρεπείς» μαιάνδρους, προβάλλοντας μόνο τις ελληνικές σημαίες.

Μάλλον είναι δύσκολο να απαντηθεί σε λίγες γραμμές τι είναι αυτό που ευθύνεται για την απόδοση συλλογικά στους Ρομά του ρόλου του παρία, του παρείσακτου, του ζητιάνου, της μάγισσας, της κλέφτρας, που συμπυκνώνει όλο το φοβικό μας και που θεωρεί ότι αντιπροσωπεύουν όλα τα κακά της εκάστοτε κοινωνίας: είναι άπλυτοι, άπληστοι, βρόμικοι, άθρησκοι, αμόρφωτοι, παραφορτωμένοι με ψεύτικα στολίδια, λάγνοι, τεμπέληδες, δεν αγαπούν τα παιδιά τους κ.ο.κ.

Όλα αυτά για μια ομάδα ανθρώπων που στο πέρασμα της Ιστορίας ταξίδεψε, όπως λένε οι ειδικοί, από τις Ινδίες μέσω του Βυζαντίου, κατοίκησε σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, πήγε στις νέες χώρες ως θύμα εκτοπισμού ή μετανάστευσης. Που αποτελεί ένα από τα πολυπληθέστερα θύματα του ναζισμού. Που όπου ετοιμάζεται να κατοικήσει οργανώνονται συγκεντρώσεις για να διωχθούν. Που διατηρεί μια έντονη εσωτερική συνοχή και μια έντονη αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της.

Οι Ρομά ή Γύφτοι (από το Αιγύπτιοι) ή Τσιγγάνοι/Αθίγγανοι (από το α/θιγγάνω=αγγίζω, αυτοί που δεν πρέπει να τους ακουμπήσεις) δεν είναι ένα πράγμα. Υπάρχουν έντονες ταξικές και κοινωνικοοικονομικές διαστρωματώσεις. Αυτονόητο, αλλά πρέπει να το επαναλαμβάνουμε με κάθε ευκαιρία για να αποκρούσουμε τη ρατσιστική προπαγάνδα. Υπάρχουν λοιπόν πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και αγράμματοι, συντηρητικοί και προοδευτικοί, σύννομοι και έκνομοι, καθαροί και βρόμικοι. Κανονικοί άνθρωποι δηλαδή.

Η ΒΙΟ.ΜΕ., θυγατρική εταιρεία της πολυεθνικής Φίλκεραμ Τζόνσον στη Θεσσαλονίκη, επί χρόνια παρήγε δομικά υλικά (κόλλες, αρμούς για πλακάκια, όξινα καθαριστικά κ.λπ.), απασχολώντας περί τους 70 εργαζόμενους. Το Φεβρουάριο του 2011 η Φίλκεραμ, αφού έχει ήδη αφαιμάξει την κερδοφόρα ΒΙΟ.ΜΕ., διακόπτει τη λειτουργία της και εγκαταλείπει το εργοστάσιο.

Οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. παραμένουν στο εργοστάσιο κηρύσσοντας επίσχεση εργασίας και μέσω του σωματείου τους και των γενικών συνελεύσεών τους αποφασίζουν να αγωνιστούν για την επαναλειτουργία του. Έτσι, αν και απλήρωτοι από το Μάιο του 2011, 42 εργάτες αυτοοργανώνονται, δημιουργούν το πλαίσιο επαναλειτουργίας του εργοστασίου «με αυτοδιεύθυνση της παραγωγής κάτω από εργατικό έλεγχο», όπως δηλώνουν οι ίδιοι, ένα πλαίσιο συμμετοχικό και αμεσοδημοκρατικό, στο οποίο κάθε εργαζόμενος διαθέτει μία μετοχή, που δεν κληρονομείται, ούτε μεταβιβάζεται, και όλες οι αποφάσεις, τόσο για την οργάνωση της λειτουργίας του εργοστασίου όσο και για την πορεία του αγώνα, παίρνονται από τη γενική συνέλευσή τους.

Παρά τα προβλήματα επιβίωσης, την κυβέρνητική αδιαφορία και τις ποικίλες νομικές αντιξοότητες, οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ., με πρωτοφανή αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση, αγνοώντας την αρνητική στάση και τις συκοφαντίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, παραμένουν επί δύο ολόκληρα χρόνια στο εργοστάσιο κλιμακώνοντας τον αγώνα τους. «Αν εσείς δεν μπορείτε, μπορούμε εμείς» προκαλούν οι εργαζόμενοι τους εξαφανισμένους πρώην εργοδότες τους και με κορμό τους ίδιους και την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης το αυτοδιαχειριστικό εγχείρημα της ΒΙΟ.ΜΕ. ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα, με δεκάδες εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και συναυλίες, βγαίνοντας σύντομα από τα σύνορα της χώρας, από τη Δυτική και την Κεντρική Ευρώπη μέχρι τη Νότια Αμερική.

Έτσι, το Φεβρουάριο του 2013, οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. ξαναλειτουργούν το εργοστάσιο, παράγοντας φυσικά καθαριστικά οικιακής χρήσης, τα οποία με κέντρα τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα διακινούνται σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Η απήχηση του αυτοδιαχειριστικού εγχειρήματος είναι μεγάλη τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό και η διακίνηση των προϊόντων, παρ' όλη την απειρία και τις προφανείς δυσκολίες, το πρώτο τετράμηνο της λειτουργίας της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ. δίνει πολύ αισιόδοξα μηνύματα.