Ιστορικά ο φασισμός έχει αποτελέσει θανάσιμο εχθρό των εργαζόμενων και του συνδικαλιστικού κινήματος. Όχι μόνο γιατί όπου οι φασίστες πήραν την εξουσία έφεραν αργά ή γρήγορα τον πόλεμο, αλλά και γιατί απαγόρευσαν τα συνδικάτα και υποβάθμισαν ραγδαία το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Παντού και πάντοτε ο φασισμός έχει στο στόχαστρο του την εργατική τάξη.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα που θρήνησε τόσες απώλειες στη ναζιστική κατοχή· στην Ελλάδα που τόσο υπέφερε από τη στρατιωτική δικτατορία, οι ναζί ξανασηκώνουν κεφάλι. Πέρα από τα υψηλά εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής, διαρκώς γινόμαστε αποδέκτες ειδήσεων για δολοφονικές ρατσιστικές επιθέσεις, με την σκανδαλώδη ανοχή μάλιστα της αστυνομίας. Την ίδια ώρα, η κρατική καταστολή σε βάρος των εργατικών και κοινωνικών κινητοποιήσεων οξύνεται επικίνδυνα, και η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς δεν έχει όρια.
Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να είναι θεατής μιας τέτοιας κατάστασης. Οι ναζί απειλούν τους εργαζόμενους, όχι μόνο γιατί η φασιστική και ρατσιστική βία θίγουν τον θεμελιακό πυρήνα των αξιών μας, αλλά και γιατί η Χρυσή Αυγή είναι το μακρύ χέρι του συστήματος. Από τη μια μεριά, αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους παρουσιάζοντας τους μετανάστες ως φταίχτες των δεινών τους. Από την άλλη, στηρίζει την προκλητική φοροασυλία των εφοπλιστών και “νοικιάζει” εργαζόμενους για μεροκάματα των 18 ευρώ. Σε τελική ανάλυση το σύστημα χρησιμοποιεί τον φασισμό για την εμπέδωση των βάρβαρων αντικοινωνικών μέτρων που κομίζουν τα αλλεπάλληλα μνημόνια της κυβέρνησης και της τρόικας.