Όχι στις διώξεις σκοπιμότητας αγωνιστών

Η εισαγγελική πρόταση παραπομπής σε δίκη του Κώστα Αβραμίδη για «συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση» (17Ν) αποτελεί εξωφρενική αυθαιρεσία (κατηγορείται ότι διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Χριστόδουλο Ξηρό και συζητούσαν πολιτικά!), αλλά, δυστυχώς, φυσιολογική συνέχεια της «αστυνομικής δικαιοσύνης» της τελευταίας διετίας.
Έτσι, μετά το «αίσχος του Ευαγγελισμού» του καλοκαιριού του 2002, τις προαναγγελθείσες καταδικαστικές αποφάσεις, τα διογκωμένα και κατασκευασμένα κατηγορητήρια, τις «ηθικές αυτουργίες» και τα δεκάδες ισόβια στη δίκη για την υπόθεση της 17Ν, ακολούθησε η δίκη - παρωδία για την υπόθεση του ΕΛΑ στην οποία η έδρα, εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία, καταδίκασε σε 25 χρόνια φυλάκιση τέσσερις ανθρώπους χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο, επιστρατεύοντας τη φασιστική αρχή της «συλλογικής ευθύνης».

Όμως ο κατήφορος δεν έχει τέλος. Το «αντιτρομοκρατικό επιτελείο», εγχώριο και διεθνές, δεν αρκείται στη μετατόπιση της Δικαιοσύνης σε εντολοδόχο του. Επιδιώκει με τη δεύτερη δίκη της υπόθεσης ΕΛΑ και την παντελώς ανυπόστατη πρόσθεση του Γιάννη Σερίφη στους ήδη αποδεδειγμένα αθώους κατηγορούμενους της προηγούμενης δίκης να παγιώσει το μοντέλο των δικών που θα κυριαρχεί το «τεκμήριο ενοχής» των κατηγορουμένων, δηλαδή η για πολιτικές σκοπιμότητες προαποφασισμένη καταδίκη τους χωρίς καμία απολύτως υποχρέωση του δικαστηρίου να αναζητήσει την αλήθεια. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η πρόταση δίωξης του Κώστα Αβραμίδη αποτελεί πρόλογο μιας ακόμα επαχθέστερης και πλέον επικίνδυνης για τα δημοκρατικά δικαιώματα φάσης: της ποινικοποίησης χωρίς κανένα πρόσχημα πλέον των προσωπικών σχέσεων και της καταγγελίας της αναβάθμισης της κρατικής καταστολής με πρόσχημα την «πάταξη της τρομοκρατίας».
Παράλληλα, η συνεχιζόμενη απεργία πείνας του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου και η εισαγωγή του σε νοσοκομείο αποδεικνύει κάτι ακόμα, συμπληρώνοντας το παζλ της κρατικής αυθαιρεσίας και αποσαφηνίζοντας τις προθέσεις των επιτελών της: δεν αρκεί η ανενδοίαστη, χωρίς στοιχειώδη σεβασμό στη νομιμότητα, τις δικονομικές εγγυήσεις και τα ατομικά δικαιώματα, δίκη και καταδίκη των εκάστοτε «εχθρών», απαιτείται η παραδειγματική αντιμετώπισή τους ως πολιτικών κρατουμένων, ώστε η επιχείρηση πειθάρχησης και εκφοβισμού των κινημάτων και της κοινωνίας να είναι πλήρης.
Ευτυχώς, η κρατική τρομοκρατία δεν είναι χωρίς αντίπαλο στην οικοδόμηση της «ειδικής δημοκρατίας» των «ειδικών δικαστηρίων» και των «ειδικών συνθηκών». Η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, το κίνημα αλληλεγγύης και η ευαισθητοποίηση ενός σημαντικού τμήματος του δημοσιογραφικού και του νομικού κόσμου, της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου απέδειξαν και αποδεικνύουν ότι τα λευκά κελιά μπορεί να υπάρχουν αλλά δεν είναι άθραυστα, ότι η τρομοϋστερία και οι δίκες σκοπιμότητας με ενωτικούς και αποφασιστικούς αγώνες μπορούν να αναχαιτιστούν.

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

15/11/04