Συμβαίνει (;) τώρα!
2015. Το Αριστερό Μέτωπο σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση στην Ελλάδα και κάποιοι δεν χαίρονται ιδιαίτερα μ' αυτό. Ο Σεπτέμβρης αναμένεται θερμός. Τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που κληρονομήθηκαν από την απερχόμενη σοσιαλδεξιά συγκυβέρνηση φαντάζουν αξεπέραστα αν η παρούσα κυβέρνηση κινηθεί στη γραμμή της απλής διαχείρισης του δυσβάσταχτου εξωτερικού χρέους. Αν δεν ληφθούν ριζοσπαστικά μέτρα σε άμεσο χρόνο, η εξάπλωση της φτώχειας θα αποτελέσει κακό σύμβουλο για μεγάλο κομμάτι του λαού. Ο δρόμος δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα για μια κυβέρνηση που θέλει να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων που την έφεραν στην εξουσία και τη διατήρηση μιας «φιλικής» στάσης προς τους διεθνείς οργανισμούς και τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν. Η πίεση από το εξωτερικό, τους «θεσμούς», είναι ασφυκτική, ενώ και στο εσωτερικό της χώρας τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Το ορθόδοξο Κομμουνιστικό Κόμμα, ασάλευτο στο χρόνο σαν πεθαμένο από καιρό, παραμένει σταθερά εχθρικό. Οι ακροαριστερές και αναρχικές ομάδες ταλαντεύονται μεταξύ μιας αμήχανης στάσης αναμονής και μιας αταβιστικής εχθρότητας, αλλά και η οργανωμένη εσωκομματική αντιπολίτευση που αυτοαποκαλείται «Αριστερή Πτέρυγα» εντείνει τις πιέσεις. Τα κόμματα του λεγόμενου κέντρου σπεύδουν, όταν τα πράγματα ζορίζουν, να βάλουν την ουρά στα σκέλια και να τρέξουν να κρυφτούν πίσω από τον κώλο του αφεντικού τους, όπως εύστοχα είχε περιγράψει ο Ντουρούτι, ήδη απ' τις αρχές της δεκαετίας του 1920. Το νεοναζιστικό κόμμα της «Νέας Πατρίδας» διατηρεί τα εκλογικά ποσοστά του, που του επιτρέπουν να παραμείνει μιας πρώτης τάξης εφεδρεία για ένα κομμάτι της άρχουσας τάξης και με το απαραίτητο λουστράρισμα θα μπορούσε ακόμα και να συγκυβερνήσει με το πρόσφατα έκπτωτο Δημοκρατικό Κόμμα της Δεξιάς. Άπληστοι εφοπλιστές όπως ο Μαρίνος Βαγγελάκης, εκ των βασικών υπόπτων για κρυφή χρηματοδότηση του νεοναζιστικού κόμματος, περιμένουν την πτώση της αριστερής κυβέρνησης, όχι χωρίς να βάζουν κι αυτοί το βρόμικο χεράκι τους όπου χρειάζεται. Το Βαθύ Κράτος των μυστικών υπηρεσιών απεργάζεται τη δημιουργία χοντρών μπελάδων για την κυβέρνηση, με προβοκάτσιες που θα μπορούσαν να συνδέσουν μέλη του Αριστερού Μετώπου με τρομοκρατικές ενέργειες άλλωστε, οι επιδερμικές αλλαγές στην ιεραρχία αυτών των υπηρεσιών ισοδυναμούν με τον ψεκασμό ενός πτώματος σε αποσύνθεση με αποσμητικό σώματος. Αντικομμουνιστικοί κύκλοι του Στρατού ετοιμάζονται να ανασύρουν από τη σκόνη του χρόνου την, κατά τα άλλα ανέγγιχτη, Κόκκινη Προβιά και να αναλάβουν δράση με τον πατροπαράδοτο τρόπο για να σώσουν τη χώρα από την κομμουνιστική λαίλαπα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ετοιμάζεται να καταφέρει ένα χτύπημα στο μαλακό υπογάστριο της κυβέρνησης, για να σώσει τη χώρα, κι αυτός.
Και μέσα σ' όλα αυτά, η ανακάλυψη του πτώματος ενός υπαξιωματικού μέσα στο μεταλλικό ερμάριο ενός καφενείου της Θεσσαλονίκης από έναν παλιό του γνωστό, που πλέον υπηρετεί ως οπλίτης βραχείας εντατικής εκπαίδευσης, οδηγεί στην ανάληψη δράσης από μια ετερόκλητη παρέα αναρχικών και κομμουνιστών και σε αποκαλύψεις, τις οποίες ο αναγνώστης καλείται να αντιμετωπίσει ως απλή μυθοπλασία.
Ή μήπως πρόκειται για κάτι περισσότερο;
Γιώργος Κορινίδης, ΘΕΡΜΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ
Εκδόσεις ΥΠΕΡΣΙΒΗΡΙΚΟΣ, Δεκέμβριος 2014
Στο αυτί του βιβλίου διαβάζουμε μόνο ότι ο Γιώργος Κορινίδης γεννήθηκε και συνεχίζει να ζει, κι ότι με το Θερμό Σεπτέμβρη προσπάθησε να κάνει την πλάκα του με σοβαρό τρόπο.
Η αλήθεια είναι ότι μάλλον ισχύει το ακριβώς αντίθετο: Ο Κορινίδης καταπιάνεται μ' ένα (εξαιρετικά) σοβαρό θέμα, μ' έναν τρόπο ανάλαφρο (αλλά καθόλου ελαφρό). Ο εκ Θεσσαλονίκης συγγραφέας, μέσα από ένα πολιτικό θρίλερ με απλή, ευχάριστη αλλά ταυτόχρονα αιχμηρή γραφή και με εργαλείο την επίλυση ενός σκοτεινού μυστηρίου, περιγράφει τον λυσσαλέο υπόγειο πόλεμο για την πορεία της χώρας που μαίνεται στο παρόν, σε πραγματικό πολιτικό χρόνο.
Λογοτεχνικά χρησιμοποιεί μια πολυεστιακή οπτική που του επιτρέπει να σκιαγραφήσει όλες τις επιμέρους συνιστώσες του εγχώριου πολιτικού σκηνικού αλλά και καθεμιά ξεχωριστά, συχνά αναπαράγοντας με μαεστρία τον δικό της λόγο, με εντυπωσιακή πολιτική οξυδέρκεια, αιχμηρή νηφαλιότητα και κοφτερό σαν ξυράφι χιούμορ. Επιλέγει ευφυώς να ανοίξει και να κλείσει την ιστορία του με τα μάτια ενός εξωτερικού (εκτός της χώρας) αλλά όχι ουδέτερου παρατηρητή, ενώ το κύριο σώμα της μυθοπλασίας του βυθίζεται στα πιο σκοτεινά βάθη των εγχώριων δυνάμεων και δολοπλοκιών, αποτυπώνοντας στο χαρτί μύχιες σκέψεις, πολιτικά σκεπτικά και ιδεολογικές ιδιοσυγκρασίες των φανερών αλλά και των αφανών πρωταγωνιστών της ιστορίας που γράφεται στις μέρες που ήδη ζούμε (ο πραγματικός χρόνος μέσα στον οποίο ξετυλίγεται η πλοκή και η δράση είναι το διάστημα μετά τις εκατό πρώτες μέρες της αριστερής διακυβέρνησης). Με εύστοχες αναφορές στην παγκόσμια πολιτική ιστορία, που δείχνουν ολοκληρωμένη αντίληψη της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας, ο Κορινίδης θέτει ερωτήματα επί του αμείλικτου παρόντος και, κυρίως, δεν αποφεύγει να τα απαντήσει. (Χαρακτηριστικά, στις πρώτες ήδη σελίδες του βιβλίου διαβάζουμε: «Αν η σημερινή κυβέρνηση δεν κατορθώσει να αποδείξει ότι είναι αποφασισμένη να προχωρήσει με οποιοδήποτε κόστος σε βαθιές κοινωνικές και οικονομικές τομές, πράγμα που αναπόφευκτα θα θίξει τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας, το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο τουλάχιστον γι' αυτούς που οραματίζονται μια άλλη κοινωνία, επ' αφορμή της ανάρρησης στην πολιτική εξουσία ενός αριστερού κόμματος. Παραφράζοντας τη ρήση του Σεν µυστ, θα προσθέσουμε στο πλάι αυτών που σκάβουν το λάκκο τους κάνοντας μισές επαναστάσεις κι εκείνους που πραγματοποιούν μισές μεταρρυθμίσεις»).
Ο Κορινίδης στέκεται αναμφισβήτητα στη σωστή πλευρά του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού και, πολύ περισσότερο απ' αυτό, καλεί εμμέσως (ή και λιγότερο εμμέσως) όλες τις τάσεις και τις δυνάμεις της αποδώ πλευράς να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβουν η καθεμιά με τον τρόπο της την ευθύνη που τους αναλογεί. Και, κυρίως, αναδεικνύει μέσα από μια συναρπαστική μυθιστορηματική πλοκή το μόνο δρόμο για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων: την αυτενέργεια του λαϊκού παράγοντα.
Οι φίλιες εκδόσεις του Υπερσιβηρικού μας παρουσιάζουν ένα εξόχως πολιτικό θρίλερ που φιλοδοξεί (και τα καταφέρνει) να αποτελέσει την ανατομία της εκτροπής του παρόντος αλλά και της αποτροπής της, το ακριβές ρεπορτάζ μιας ζοφερής πιθανότητας αλλά και μιας θριαμβευτικής λύσης.
Ο Θερμός Σεπτέμβρης, η «πλάκα» του Γιώργου Κορινίδη, είναι μια πλάκα που καλό θα ήταν να την πάρει κανείς στα σοβαρά, αν θέλει να αποφύγει μια ταφόπλακα.
Πιο επίκαιρο, πεθαίνεις.
Κώστας Μουζουράκης
