Για μια αριστερή κυβέρνηση της Αριστεράς - Για μια ριζοσπαστική πολιτική στην υγεία

Η υγεία ως καθολικό κοινωνικό αγαθό και η πρόσβαση σε αυτό ως βασικό ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα δέχτηκαν σφοδρή επίθεση από την πολιτική του μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων. Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο επιδημιολογικά ότι η γενικευμένη φτώχεια, η ανεργία, η καθημερινή ανασφάλεια, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και η συντριβή των εργασιακών ελευθεριών παράγουν περισσότερη αρρώστια και θάνατο. Είναι ήδη καταγεγραμμένη στη χώρα μας μεγάλη αύξηση των αυτοκτονιών και των νοσημάτων της λεγόμενης κοινωνικής παθολογίας (κατάχρηση ουσιών, αλκοολισμός, ενδοοικογενειακή βία, παραμέληση τέκνων, κακοποίηση κ.λπ.) και είναι επίσης γνωστό πως από τις χώρες που πέρασε το ΔΝΤ με παρόμοιες πολιτικές συντελέστηκε μέσα σε λίγα χρόνια μεγάλη αύξηση στους δείκτες νοσηρότητας και θνησιμότητας, που αφορούσε και όλο το σύγχρονο νοσολογικό φάσμα (λοιμώδη, καρδιαγγειακά και κακοήθειες) και αποτυπώθηκε σε μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης παρόμοια με την εποχή των παγκόσμιων πολέμων. Εκτός από τη διόγκωση των κοινωνικών αιτιών της αρρώστιας, η διάλυση του δημόσιου συστήματος περίθαλψης και πρόνοιας, ταυτόχρονα με τον αποκλεισμό των ανασφάλιστων από την πρόσβαση σε αυτό και η περαιτέρω εμπορευματοποίηση του εναπομείναντος ΕΣΥ και για τους ασφαλισμένους, οδήγησε σε μια πρωτόγνωρη για τα μεταπολιτευτικά χρονικά βαρβαρότητα. Μεγάλα, δε, κομμάτια της διάγνωσης και θεραπείας σε διάφορες παθήσεις πέρασαν οριστικά στα χέρια του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα.

Από τη σκοπιά της πολιτικής οικονομίας της υγείας, το κεφάλαιο που επενδύει στο λεγόμενο ιατροβιομηχανικό σύμπλεγμα, για να διατηρήσει το ποσοστό κέρδους του, προσπαθεί να υπαγάγει στην άντληση υπεραξίας και την ίδια τη διανομή της υγειονομικής υπηρεσίας καθαυτής. Να θέσει στη διαδικασία της κερδοφορίας όχι μόνο την παραγωγή φαρμάκου και βιοϊατρικού εξοπλισμού, αλλά και το ίδιο το τελικό παραγόμενο προϊόν, τη θεραπευτική πράξη σε όλες της τις μορφές, από την πρωτοβάθμια περίθαλψη μέχρι την αποκατάσταση. Ταυτόχρονα, για την αστική εξουσία το κοινωνικό κράτος γενικά είναι ένα σοβαρό βαρίδιο, ένα κατάλοιπο της μεταπολεμικής εποχής που συμπύκνωνε ένα διαφορετικό συσχετισμό δύναμης, με το λαϊκό παράγοντα σε σαφώς καλύτερη θέση και με το ίδιο το κεφάλαιο σε φάση τότε οικονομικής ανάκαμψης να έχει ανάγκη τη διευρυμένη αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και άρα κράτους πρόνοιας και εθνικών συστημάτων υγείας.

Για τον κόσμο της εργασίας η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που θα καθιερώσει ένα αληθινό Λαϊκό Σύστημα Υγείας εντελώς δωρεάν, ολοκληρωμένο και ποιοτικό για όλους και όλες χωρίς εξαιρέσεις (συμπεριλαμβανομένων φυσικά και όλων των χωρίς χαρτιά προσφύγων και μεταναστών), αποτέλεσε κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου. Η νέα κυβέρνηση, για να σταθεί στο ύψος των καιρών και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες, αλλά πάνω απ' όλα στις απόλυτα ανελαστικές υγειονομικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, δεν αρκεί να άρει τους ποικίλους θεσμικούς και γραφειοκρατικούς αποκλεισμούς για τους φτωχούς και τις κάθε τύπου πληρωμές και χαράτσια για τους προσερχόμενους, αλλά να υλοποιήσει το ταχύτερο δυνατό ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης του ΕΣΥ, που θα το μεταμορφώσει από ένα γραφειοκρατικό, γερασμένο, αφιλόξενο για τον ασθενή και σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένο κρατικό απομεινάρι μιας λαϊκής κατάκτησης της δεκαετίας του 80, σε ένα πραγματικά καθολικό (χωρίς καμιά εξαίρεση), δωρεάν, ποιοτικό και ολοκληρωμένο σύστημα υγείας.

Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει:

Κατάργηση κάθε πληρωμής από την τσέπη των ασθενών με πλήρη αποσύνδεση από το εργασιακό στάτους της ελεύθερης και δωρεάν πρόσβασης κάθε ανθρώπου. Καθολικότητα και όχι ανταποδοτικότητα στην πρόσβαση.

Μαζικές προσλήψεις υγειονομικών όλων των ειδικοτήτων με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση (στοχευμένες, ιεραρχημένες και με προτεραιότητες σε εντατικές μονάδες και ογκολογικά τμήματα, αλλά χιλιάδες στο σύνολό τους για όλη την επικράτεια).

Κατάργηση όλων των ιδιωτικών συνεργείων (καθαριότητας, σίτισης, φύλαξης κ.λπ.) και μετατροπή των θέσεων των εργαζομένων σε μόνιμες θέσεις πλήρους απασχόλησης.

Κατάργηση των ιδιωτικών απογευματινών ιατρείων και ταυτόχρονα άνοιγμα όλων των υποδομών του ΕΣΥ σε δωρεάν για τον κόσμο ολοήμερη λειτουργία για διαγνωστικές και θεραπευτικές πράξεις και χειρουργεία με πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού. Ένταξη στο ΕΣΥ όλων των στρατιωτικών νοσοκομείων.

Ένταξη της πλήρους οδοντιατρικής περίθαλψης στο ΕΣΥ.

Δημιουργία δημόσιων μονάδων αποκατάστασης και επίταξη πολλών από τις ιδιωτικές.

Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας με δημιουργία των ΚΥ αστικού τύπου και δημόσιων ιατρείων σε κάθε γειτονιά στις αστικές περιοχές, με οικογενειακό γιατρό άμεσα και εύκολα προσβάσιμο για όλους-ες.

Επαναφορά της Ιατρικής της Εργασίας στην κατεύθυνση της προστασίας από τους εργασιακούς παράγοντες κινδύνου σε όλους τους τομείς της παραγωγής, με λειτουργούς που θα έχουν πλήρη και θεσμικά κατοχυρωμένη ανεξαρτησία από την εργοδοσία.

Προσπάθεια για να μπει ένα τέλος στα τροχαία εγκλήματα, που στη χωρα μας είναι μακράν η πρώτη αιτία αποφεύξιμης νοσηρότητας, θνησιμότητας και αναπηρίας στις μικρές ηλικίες.

Επίταξη όσων λειτουργιών του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα δεν μπορεί το ΕΣΥ να δημιουργήσει στο εγγύς μέλλον και με κριτήριο τη ζωτική κοινωνική τους χρησιμότητα. Εφαρμογή λογιστικού ελέγχου για τα κέρδη της τελευταίας 20ετίας, που σε συνδυασμό με την καταγραφή των χρωστούμενων στα ταμεία μπορεί να οδηγήσει και σε απαλλοτρίωση από το κράτος και της ιδιοκτησίας.

Ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης με εμπέδωση ενός άλλου ψυχιατρικού παραδείγματος, που θέτει στο επίκεντρο τα δικαιώματα των ψυχικά ασθενών, την ολιστική προσέγγιση και την κοινοτική ψυχιατρική.

Αποφασιστική ενίσχυση όλων των δημόσιων προγραμμάτων αντιμετώπισης της εξάρτησης από ουσίες (στεγνών και μη) και επανένταξης των τοξικοεξαρτημένων μακριά από λογικές και πρακτικές καταστολής, αλλά και προσφυγής σε ΜΚΟ.

Δημιουργία καλά στελεχωμένων και εξοπλισμένων μονάδων υγείας μέσα στις φυλακές και ένταξή τους στο ΕΣΥ.

Ένα δημοκρατικό μοντέλο διοίκησης και λειτουργίας με έμφαση στις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων, στις κοινές συνευρέσεις με φορείς ασθενών και τις τοπικές κοινωνίες, με συμμετοχή στα διοικητικά συμβούλια των νοσοκομείων εκπροσώπων από συλλόγους πασχόντων, από τα κοινωνικά ιατρεία και από τα σωματεία των εργαζομένων. Κοινωνική λογοδοσία και πραγματικός κοινωνικός έλεγχος μαζί με πλήρη σεβασμό στα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζόμενων υγειονομικών.

Αποφασιστικό χτύπημα στον ιατροκεντρισμό και τη σημερινή ιεραρχική διευθυντοκεντρική λειτουργία, που εκτός των άλλων ευνοεί τα μέγιστα τη διαφθορά (σε προμήθειες, διαγωνισμούς υλικών, φακελάκια). Δημιουργία ενός εργασιακού κλίματος και περιβάλλοντος μέσα στο νέο ΕΣΥ που θα προάγει την προστασία της υγείας των ίδιων των εργαζομένων του, ταυτόχρονα με την ανιδιοτελή και στρατευμένη συμπεριφορά απέναντι στους προσερχόμενους, ντόπιους και μετανάστες.