Για μια αριστερή μεταναστευτική πολιτική δίχως στρατόπεδα συγκέντρωσης
Μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, τα δεδομένα άλλαξαν και στο μεταναστευτικό/προσφυγικό ζήτημα. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης (έστω και με τους ΑΝΕΛ) έβαλε τα πράγματα στο αντίθετο ρεύμα. Οι αγώνες του αντιρατσιστικού και του μεταναστευτικού κινήματος δεν έχουν πλέον σκοπό να αποτρέψουν το χειρότερο που έρχεται, αλλά αφενός να επισπεύσουν τις αλλαγές (προς το καλύτερο) που ήδη έχουν ξεκινήσει και αφετέρου να πιέσουν τη νέα κυβέρνηση για να μια νέα μεταναστευτική πολιτική, πιο αριστερή, πιο ανθρώπινη και πιο δίκαιη. Μια πολιτική χωρίς κράτηση και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι εξαγγελίες και οι υποσχέσεις της νέας κυβέρνησης για το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα σε γενικές γραμμές είναι θετικές, όχι όμως αρκετές για να ικανοποιήσουν τα αιτήματα του αντιρατσιστικού και του μεταναστευτικού κινήματος.
Πολιτική συνόρων και η Ευρώπη-Φρούριο
Τα κλειστά σύνορα της Ευρώπης ακόμα και για τους πρόσφυγες πολέμου και οι συνεχόμενες παράνομες επαναπροωθήσεις στα ελληνοτουρκικά σύνορα έχουν κοστίσει εκατοντάδες ζωές. Η παύση των ανενόχλητων παράνομων πρακτικών του Λιμενικού και των συνοροφυλάκων εις βάρος των νεοεισερχόμενων προσφύγων, η εκδίωξη της προκλητικής παρουσίας της Frontexστα νερά του Αιγαίου, το γκρέμισμα του φράχτη της ντροπής στον Έβρο είναι τα ανυποχώρητα αιτήματα του αντιρατσιστικού κινήματος.
Νέα νομιμοποίηση και επανανομιμοποίηση των απονομιμοποιημένων μεταναστών
Η τελευταία φορά που έγινε «μαζική» νομιμοποίηση ήταν το 2005. Δέκα χρόνια μετά, αντί να γίνουν νέες νομιμοποιήσεις μεταναστών ανάλογα με τις ανάγκες, απονομιμοποιήθηκαν δεκάδες χιλιάδες μετανάστες στη διάρκεια της κρίσης, επειδή χάνοντας τη δουλειά τους αδυνατούσαν να συμπληρώσουν τα προαπαιτούμενα ένσημα που χρειάζονταν για την ανανέωση της άδειας παραμονής. Είναι καιρός το αντιρατσιστικό και μεταναστευτικό κίνημα να διεκδικήσει όχι μόνο την επανανομιμοποίηση των απονομιμοποιημένων μεταναστών, αλλά και μια νέα διαδικασία νομιμοποίησης όλων όσοι μένουν και εργάζονται ή θέλουν να μείνουν και να εργαστούν στη χώρα.
Πολιτικό άσυλο και πρόσβαση στις υπηρεσίες άσυλου
Η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει από τις χειρότερες χώρες στην απόδοση πολιτικού ασύλου στους πρόσφυγες που το δικαιούνται. Παρά την ψήφιση του νόμου για τη νέα υπηρεσία ασύλου και τα 13 περιφερειακά γραφεία, εκτός της περιφέρειας Αττικής τα υπόλοιπα δεν άνοιξαν ποτέ, η πρόσβαση στο άσυλο είναι τραγική και το ποσοστό αναγνώρισης παραμένει χαμηλό, γύρω στο 1 με 2%. Για τη βελτίωση του συστήματος ασύλου και την προστασία των προσφύγων πρέπει ως κίνημα να διεκδικήσουμε, αφενός, το άνοιγμα των άλλων 12 περιφερειακών γραφείων της υπηρεσίας ασύλου στην υπόλοιπη Ελλάδα και, αφετέρου, μαζί με το άσυλο τα θεμελιώδη δικαιώματα των αιτούντων και αναγνωρισμένων προσφύγων: στέγη, σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Ιθαγένεια στη δεύτερη γενιά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για όλους-ες
Όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως καταγωγής, που γεννιούνται ή μεγαλώνουν στην Ελλάδα δικαιούνται αυτονόητα να αποκτούν την ιδιότητα του πολίτη και όλα τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα που συνδέονται με αυτή, με μια λέξη, δηλαδή, την ελληνική ιθαγένεια. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα αποτελεί ένα από τα ελάχιστα κράτη που διατηρεί το ρατσιστικό «δίκαιο του αίματος» και αρνείται στα παιδιά μεταναστών την ιθαγένεια, δημιουργώντας μια νέα γενιά χωρίς δικαιώματα. Πρέπει να απαιτήσουμε λοιπόν την άμεση απόδοση της ιθαγένειας σε όλα τα παιδιά, χωρίς όρους και προϋποθέσεις που θα αποκλείσουν κάποιο μέρος τους (όπως για παράδειγμα η προϋπόθεση οι γονείς τους να είναι «νόμιμοι»).
Κατάργηση της κράτησης των «χωρίς χαρτιά» κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης
Καμία αριστερή μεταναστευτική πολιτική δεν μπορεί να συνυπάρχει με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πρώτα απ' όλα, πρέπει απαιτήσουμε το κλείσιμο όλων των κέντρων κράτησης των προσφύγων «χωρίς χαρτιά», στην Αμυγδαλέζα, το Παρανέστι, την Ξάνθη, το Φυλάκιο, την Κόρινθο· κάθε μέρα λειτουργίας τους αποτελεί όνειδος όχι μόνο για μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά για ολόκληρη την κοινωνία. Οι άνθρωποι που κλείστηκαν εκεί για μήνες και χρόνια χωρίς να έχουν κάνει κανένα έγκλημα, πρέπει να αφεθούν όλοι ελεύθεροι χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση. Το ίδιο ισχύει για όσους κρατούνται σε ακόμα χειρότερες συνθήκες στα δεκάδες κρατητήρια και αστυνομικά τμήματα. Όσοι αφήνονται ελεύθεροι θα πρέπει να εφοδιάζονται με τα κατάλληλα νομιμοποιητικά έγγραφα για να αποφεύγουν τυχόν νέα σύλληψη.
Συνολικά, η πρακτική της κράτησης είναι απάνθρωπη, αδιέξοδη (και πολυέξοδη) και πρέπει να σταματήσει τώρα. Το ίδιο ισχύει για τις επιχειρήσεις-σκούπα, σαν αυτές με τις κυνικές ονομασίες «Ξένιος Δίας» και «Θησέας». Οι τεράστιες δημόσιες δαπάνες που γίνονται μέχρι σήμερα στο κυνήγι και την κράτηση των μεταναστών, μπορούν να αξιοποιηθούν στην πρόνοια, προς όφελος όλης της κοινωνίας. Με αυτό τον τρόπο, το κράτος και η τοπική αυτοδιοίκηση μπορούν να φτιάξουν τις αναγκαίες εκείνες δομές που θα παρέχουν στους αποφυλακισμένους όπως και σε κάθε άνθρωπο που τη χρειάζεται τη στοιχειώδη στήριξη (στέγαση, σίτιση, εκπαίδευση, ψυχοκοινωνική υποστήριξη κ.ο.κ.), με προτεραιότητα φυσικά τις πιο ευάλωτες ομάδες, όπως είναι οι ασυνόδευτοι ανήλικοι, οι οικογένειες, οι πάσχοντες και οι ανάπηροι. Ιδιαίτερα οι ανήλικοι που κρατούνται σήμερα στα στρατόπεδα και τα κρατητήρια δεν μπορούν προφανώς να μείνουν ούτε μία μέρα στο δρόμο· αυτό όμως δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για τη συνέχιση της παράνομης και απάνθρωπης κράτησής τους.
µητάμε λοιπόν χώρους φιλοξενίας ανοιχτούς, τόσο για τους ένοικους όσο και για την κοινωνία, ενταγμένους στον ιστό των μεγάλων πόλεων για να διευκολύνουν την ένταξη των προσφύγων· οι παλιοί χώροι κράτησης είναι απολύτως ακατάλληλοι για αυτή τη δουλειά, καθώς πρόκειται για απομονωμένες συνήθως φυλακές. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί και πρέπει να συμβάλει η έμπρακτη αλληλεγγύη του αντιρατσιστικού κινήματος και όλης της κοινωνίας, καθώς και η αυτοοργάνωση των ίδιων των προσφύγων, όπως έδειξαν και όσα σχετικά εγχειρήματα έχουν ήδη οργανωθεί.
Νασίμ Λομανί
