Ανακοινώσεις

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας διανύει ήδη την 25^η μέρα σκληρής απεργίας πείνας (χωρίς αλάτι, ζάχαρη, ηλεκτρολύτες, ορό), υπερασπιζόμενος με το σώμα του το δικαίωμα που του δίνει ο νόμος να μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού και όχι στο Δομοκό, όπου τον πέταξαν εκδικητικά, για να τον απομονώσουν ακόμη περισσότερο από το

Μπαίνοντας στη 18η ημέρα απεργίας πείνας, ο Δημήτρης Κουφοντίνας μεταφέρθηκε εσπευσμένα σήμερα Δευτέρα 25/1 στα επείγοντα του Γενικού Νοσοκομείου της Λαμίας.

Ενώ η κατάσταση της ήδη βεβαρυμένης υγείας του Κουφοντίνα επιδεινώνεται ραγδαία από το περασμένο Σάββατο, οι κυβερνώντες και τα φίλα προσκείμενα ωδικά πτηνά μεταθέτουν την ευθύνη στον ίδιο: τον απομονώνουν, στήνουν κάμερες στο κελί της απομόνωσης, τον πηγαινοφέρνουν με τη βία στο νοσοκομείο, και εξακολουθούν να αρνούνται να τον πάνε στον Κορυδαλλό, γελοιοποιώντας κάθε έννοια κράτους δικαίου.

Καταγγέλλουμε την  προκλητική  μεθόδευση σε βάρος του κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα  και την προσπάθεια εξόντωσης του , που απροκάλυπτο κίνητρο  έχει  την εκδίκηση για την πολιτική  του στάση  και όσα αυτή σηματοδοτεί.
Οι συνεχείς  παραβιάσεις σε βάρος του, η συνεχής συκοφάντηση  από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και   τους  κυβερνητικούς αξιωματούχους και η εργώδης ανάμειξη του ίδιου του πρωθυπουργού στην οργάνωση της εξαίρεσής του από τα στοιχειώδη δικαιώματά του ως κρατουμένου, με κατάληξη τη σκανδαλωδώς παράνομη μεταγωγή του, σε άθλιες συνθήκες, στη φυλακή Δομοκού,  βοούν για την   προαποφασισμένη  και  οργανωμένη  επιχείρηση  της  εξόντωσης του.

Ελλείψει φαρμάκων και (μέχρι πρότινος) εμβολίων, τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και οι συνεπαγόμενοι περιορισμοί στην άσκηση ελευθεριών ήταν όρος για να συγκρατηθεί η φονική πανδημία και να μην κατάρρευσουν τα απαξιωμένα από χρόνια δημόσια συστήματα υγείας.

      Το πιο μοχθηρό  εκδικητικό της πρόσωπο δείχνει η κυβέρνηση  στον κρατούμενο  Δημήτρη Κουφοντίνα, μετά από 18 χρόνια φυλακής.
Δεν αρκείται στην  ανερυθρίαστη  αλλοίωση του σωφρονιστικού συστήματος και του πλαισίου έκτισης ποινών,   με  αντισυνταγματικές,  φωτογραφικές   διατάξεις, που μόνο σκοπό έχουν να χειροτερέψουν την θέση   του ενός  (κι ας παίρνει η μπάλα και κάποιους άσχετους– κρατούμενοι είναι… δεν πειράζει) και να κάνουν αφόρητες τις συνθήκες  της ζωής του, 
-    Δηλώνοντας δημόσια και επανειλημμένα, ακόμη και μέσα στη Βουλή  ότι νομοθετούν ειδικά για τον συγκεκριμένο  κρατούμενο, 
-  Στραγγαλίζοντας  το δικαίωμα στην άδεια  για να μην μπορεί να χωρέσει σ’ αυτό ,  - όπως έχουν δεσμευτεί ,  πλήττοντας  αδίστακτα και πολλούς άλλους κρατούμενους που είχαν κατοχυρώσει δικαίωμα άδειας, 
-   Αποστεώνοντας  τις διατάξεις  για τις αγροτικές φυλακές, προκειμένου να τον  εκδιώξουν από αυτές, και μάλιστα με απανωτές διορθώσεις  ακόμη και λίγο πριν την τελική ψήφιση τους μέσα στη Βουλή, προκειμένου να  πετύχουν τον  δηλωμένο  σκοπό τους .

Ώρα 3.30 σήμερα,  τα στρατά του κ. Χρυσοχοίδη,  εκτελώντας τις εντολές  της κας Νικολάου,  απήγαγαν  τον Δημ.Κουφοντίνα από την αγροτική φυλακή της Κασσαβέτειας  του Βόλου προς άγνωστη κατεύθυνση, χωρίς  να  τον αφήσουν  να πάρει ούτε τα στοιχειώδη προσωπικά του είδη και  χωρίς να μπορεί να ενημερώσει  ούτε την οικογένεια του.   Ο Διευθυντής της φυλακής δήλωσε  ότι δεν μπορεί να παρέμβει για να εξασφαλίσει  τους αυτονόητους  όρους  της αξιοπρεπούς   μεταγωγής, καθώς   δήλωσε  απλά εκτελεστικό όργανο.  

Η συγκρότηση Ομάδας Προστασίας των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ), από χίλιους περίπου αστυνομικούς με αρμοδιότητες σύλληψης και προανάκρισης, δεν αποσκοπεί βεβαίως στη «διαφύλαξη της ακαδημαϊκής ελευθερίας», όπως δήλωσε σε άπταιστα οργουελιανά η υπ. Παιδείας Κεραμέως.

Μια αναγκαία συζήτηση για την ιδεολογική φυσιογνωμία μας*

Έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι το αστικό καθεστώς δεν παραδίδει οικειοθελώς την εξουσία του, ακόμα και όταν η πλειοψηφία του πληθυσμού το επιθυμεί. Είτε με αιματηρό τρόπο είτε με αφόρητους οικονομικούς και πολιτικούς εκβιασμούς συντρίβει ή ενσωματώνει την επικίνδυνη κοινωνική διάθεση και τους πολιτικούς εκφραστές της  τα παραδείγματα είναι πάμπολλα, αρκούμαστε σε εκείνα της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή του 1973 και του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα του 2015. Βεβαίως, το αστικό κράτος επηρεάζεται από τους ταξικούς και τους ευρύτερους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς, επιχειρώντας να ικανοποιήσει λαϊκά αιτήματα και να χειραγωγήσει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό που τα διεκδικεί (π.χ., μεταπολεμικό «κοινωνικό κράτος»), μη διστάζοντας όμως να καταστείλει στρατιωτικά αυτόν το ριζοσπαστισμό όταν απειλεί ευθέως τις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής και εξουσίας (π.χ., αιματηρή συντριβή της γερμανικής επανάστασης το 1919 και του ελληνικού Δεκέμβρη το 1944). Ιστορικά, οι «κόκκινες γραμμές» των αρχουσών τάξεων και του πολιτικού προσωπικού των κρατών είναι η μη αμφισβήτηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και του κρατικού μονοπωλίου στη βία. Μάλλον στην εποχή της καπιταλιστικής διεθνοποίησης πρέπει να προσθέσουμε και τη μη αμφισβήτηση της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας.
Τούτων δοθέντων, παράλληλα με τις μάλλον αναγκαίες, αλλά ουδόλως ικανές να εξασφαλίσουν το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και κυβερνήσεις της Αριστεράς, ποια κινήματα, ποιους αγώνες, ποιες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και ποιες συνειδησιακές αλλαγές των καταπιεσμένων οφείλουμε να επιχειρούμε από σήμερα για να ενισχύουμε το εγχείρημα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού;

Η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας (ΠΦΥ) θα μπορούσε να παίξει στην πανδημία έναν ιδιαίτερο ρόλο, αν βέβαια ήταν επαρκώς στελεχωμένη. Θα μπορούσε να αναλάβει τα τεστ, τα οποία όφειλαν να είναι δωρεάν. Θα μπορούσε, πιο συγκεκριμένα, να υπάρχει ένα περιφερειακό ιατρείο  όχι μόνο κέντρα υγείας, ως χώρος λήψης των τεστ από κατάλληλα εξοπλισμένο προσωπικό Έτσι, θα είχε αποτραπεί από νωρίς η διασπορά στη κοινότητα σε σημαντικό βαθμό.    Αν ήταν κατάλληλα στελεχωμένη, η πρωτοβάθμια φροντίδα θα μπορούσε να παρακολουθεί πολύ καλύτερα τα περιστατικά: τόσο αυτά που προκύπτουν τώρα (αυτά που αναγκαστικά γυρίζουν πρώιμα πίσω στην κοινότητα, ενώ έχουν ανάγκες νοσηλείας και φροντίδας) όσο και εκείνα της μη-COVID νοσηρότητας, που παραμελούνται στη συνθήκη της κρίσης. Θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε τους αρρώστους πριν πάνε στο νοσοκομείο, για να αναγνωρίζουμε έγκαιρα το κρίσιμο στάδιο όπου ο ασθενής αρχίζει να ρίχνει το οξυγόνο του, η κατάστασή του επιδεινώνεται γρήγορα είναι πριν τη διασωλήνωση και τελικά χάνεται αν δεν δράσουμε ταχύτατα. Η αναγνώριση αυτής της ιδιαιτερότητας θέλει πολύ στενή παρακολούθηση καθημερινά.    

Υποστελέχωση

Γι' αυτό λοιπόν φωνάζουμε οι μαχόμενοι υγειονομικοί εδώ και μήνες. Αλλά φωνάζαμε και πριν από την πανδημία, όταν κυριαρχούσε η άλλη νοσηρότητα. Διότι η κατάσταση δεν ήταν ιδανική πριν και χειροτέρευσε τώρα. Ήταν άσχημη ήδη όσον αφορά την πρόσβαση του κόσμου σε ποιοτικές, αποτελεσματικές και παρεχόμενες με ανθρώπινο τρόπο υπηρεσίες υγείας. Και αυτή η κατάσταση εκρήγνυται τώρα, στις συνθήκες της πανδημίας. Ήδη πριν από την κρίση της πανδημίας είχαμε 6.000 οργανικά κενά σε γιατρούς και 25.000 σε νοσηλεύτριες-ές, τραυματιοφορείς, πληρώματα ασθενοφόρων, οδηγούς, επισκέπτες υγείας κ.λπ. µητούσαμε λοιπόν να γίνουν αυτές οι μαζικές προσλήψεις, εννοείται μόνιμων, αφού οι άνθρωποι αυτοί καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Αυτές οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται στις τωρινές συνθήκες: θέλουμε πολύ περισσότερο προσωπικό και από αυτό που ζητούσαμε πριν.

Σχεδιασμός

Απαιτούνταν ένας σχεδιασμός, όπως επισημαίναμε πολλοί από τον Μάρτιο: είναι άλλο πράγμα να δρας τελευταία στιγμή, σε συνθήκες απελπισίας, και άλλο πράγμα να έχεις πάρει έγκαιρα όλα τα μέτρα, ώστε να αντιμετωπίσεις και όλες τις παραμέτρους της πανδημίας (ή όσες είναι δυνατό: δεν τις ξέρουμε όλες από την αρχή, καθότι είναι καινούργιο φαινόμενο), αλλά και για την υπόλοιπη νοσηρότητα, ώστε να μην καταλήξουμε στη λεγόμενη αποφεύξιμη θνησιμότητα και αναπηρία.

Επίταξη ή ενοικίαση την τελευταία στιγμή;