Απεργία των καθηγητών - Στα μισά του δρόμου πάλι...

Οι καθηγητές ψήφισαν τον Σεπτέμβρη με μαζικές συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα, χωρίς μάλιστα να υπάρχει ενιαία εισήγηση από την ΟΛΜΕ, την πρόταση για απεργία διαρκείας με τη μορφή των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών, εκφράζοντας έτσι την αντίθεσή τους στην πολιτική των μνημονίων όπως εφαρμόζεται στο πλαίσιο της δημόσιας δωρεάν παιδείας.

Η απεργία αυτή αποφασίστηκε λίγους μόλις μήνες μετά τα «γεγονότα του Μαΐου», τη χουντικής εμπνεύσεως επιστράτευση της πρόθεσης για απεργία των καθηγητών από την κυβέρνηση του Σαμαρά και την πραξικοπηματική αναστολή στη συνέχεια της απεργίας από τη συνέλευση των προέδρων στην ΟΛΜΕ.

Με ποσοστά πάνω από 90% την πρώτη μέρα της απεργίας και συνολικά πάνω από 50% μέχρι το τέλος της πρώτης εβδομάδας, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες κεντρικές και τοπικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, δημιουργήθηκαν απεργιακές επιτροπές με τέτοια μαζική συμμετοχή και διάθεση που ο κλάδος των καθηγητών είχε χρόνια να επιδείξει.

Η επίθεση στην εκπαίδευση υπήρξε ιδιαίτερα σφοδρή και πρωτόγνωρη:

Η διαθεσιμότητα 2.122 εκπαιδευτικών των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ με την αυθαίρετη κατάργηση 50 ειδικοτήτων στην επαγγελματική εκπαίδευση και θύματα περίπου 20.000 μαθητές που έμειναν χωρίς ειδικότητα.

Η αύξηση του ωραρίου κατά 2 ώρες, σε συνδυασμό με την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα και τη συγχώνευση τμημάτων και σχολείων, κατασκεύασε χιλιάδες πλεονάζοντες καθηγητές που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή με απόλυση.

Οι «υποχρεωτικές» μετατάξεις που ακολούθησαν και πραγματοποιήθηκαν με μαφιόζικο τρόπο αυγουστιάτικα, παρακάμπτοντας τα υπηρεσιακά συμβούλια και χωρίς καμιά αξιοκρατική διαδικασία.

Η εργασιακή ομηρία χιλιάδων καθηγητών με τη μη πραγματοποίηση φέτος των αποσπάσεων στις ειδικότητες, δημιουργώντας αλλού πλεονάσματα και αλλού κενά στα σχολεία.

Ο νόμος για το «νέο λύκειο» με τις συνεχείς πανελλαδικού τύπου εξετάσεις και τις λεγόμενες τράπεζες θεμάτων μετατρέπει το Λύκειο ολοκληρωτικά σε εξεταστικό κέντρο, με αποτέλεσμα το πέταγμα χιλιάδων μαθητών εκτός.

Η υποβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης οδηγεί ουσιαστικά τη συντριπτική πλειονότητα των μαθητών στα δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ με δίδακτρα, ενώ θεσπίζεται και η μαθητεία των εκπαιδευόμενων για 9 μήνες με 9 ευρώ μεροκάματο!

Παρ' όλα τα ψηλά ποσοστά της απεργίας όμως (τουλάχιστον στις πρώτες μέρες) και την αγωνιστική διάθεση και συμμετοχή ενός μεγάλου αριθμού συναδέλφων, η απεργία στην ουσία έκλεισε με άδοξο τρόπο. Η πρόταση της ΟΛΜΕ τη δεύτερη εβδομάδα για 48ωρη θεωρήθηκε από τους συνάδελφους υποχώρηση και αναστολή.

Το συνδικαλιστικό κίνημα των καθηγητών δεν κατόρθωσε να σταματήσει τις χιλιάδες απολύσεις και τη διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας.

Πολύ εύκολα παρατάξεις και συνδικαλιστές έριξαν την ευθύνη για το κλείσιμο του αγώνα στους συναδέλφους που δεν «απήργησαν όσο χρειάζεται, δεν άντεξαν όσο έπρεπε κ.τ.λ.». Έτσι όμως αποσιωπούν τη δική τους ευθύνη και το δικό τους ρόλο στην οργάνωση ενός απεργιακού αγώνα που θα έχει και προοπτική και, στην τελική, ένα νικηφόρο αποτέλεσμα.

Το βασικότερο έλλειμμα της απεργίας ήταν η απομόνωσή της.

Παρά τις προσπάθειες δεν επιτεύχθηκε κανένας συντονισμός, ούτε σε πανεκπαιδευτικό επίπεδο ούτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Και αυτό είναι άξιο απορίας, καθώς η επίθεση τόσο στην εκπαίδευση όσο και στο ευρύτερο Δημόσιο είναι κοινή. Από τη μια, η διάλυση και η ιδιωτικοποίηση όλο και περισσότερων τομέων του δημόσιου και, από την άλλη, η λεγόμενη κινητικότητα, η κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, η θέσπιση ελαστικών σχέσεων εργασίας με αποκορύφωμα την άρση της μονιμότητας και τις απολύσεις.

Οι ευθύνες της ΑΔΕΔΥ είναι τεράστιες. Συνεχίζει την κήρυξη των 24ωρων ή άντε 48ωρων απεργιών εκφυλίζοντας κάθε αγωνιστική διάθεση, απομονώνοντας κάθε κομμάτι, διασπά στην ουσία την ενότητα του εργατικού κινήματος, οδηγώντας το με μαθητική ακρίβεια στην ήττα. Η παντελής απουσία της ΓΣΕΕ όλο το προηγούμενο διάστημα είναι επίσης ενδεικτική.

Είναι ξεκάθαρο πως οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ κάνουν τα πάντα για να σώσουν την κυβέρνηση του Σαμαρά. Διασπαστική και διαλυτική όμως είναι και η στάση του ΠΑΜΕ, που υποστηρίζοντας πως το «κίνημα δεν είναι έτοιμο ακόμα» και πως «οι συνθήκες για έναν αγώνα διαρκείας δεν έχουν ωριμάσει», κρύβεται πίσω από την ΑΔΕΔΥ και την ΓΣΕΕ, κάνοντας απολύτως τίποτα, πέρα από το να σπέρνει την ηττοπάθεια και απλά συνεχίζοντας τη γνωστή στάση των ξεχωριστών συγκεντρώσεων.

Το συνδικαλιστικό κίνημα αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ξεμπερδέψει με τα εμπόδια που ακούν στο όνομα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η συνεννόηση των πρωτοβάθμιων σωματείων που επιχειρήθηκε, χωρίς άμεσα αποτελέσματα όμως τουλάχιστον μέχρι τώρα, είναι μια λύση προς αυτή την κατεύθυνση, όπως και η προώθηση και η ενίσχυση μόνιμων επιτροπών και δομών αυτοοργάνωσης. Στην απεργία των καθηγητών, ενώ φτιαχτήκαν επιτροπές αγώνα εκπαιδευτικών - γονιών και μαθητών και απεργιακές επιτροπές, δεν επιτεύχθηκε κάποιος συντονισμός σε επίπεδο πόλης, νομού ή και πανελλαδικά για να ξεπεραστούν τα εμπόδια που έβαζε και θα συνεχίζει να βάζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου να επεξεργαστούμε όσα αποκομίσαμε από την απεργία και να διορθώσουμε τις αδυναμίες μας.

Η οργάνωση του αγώνα για δημόσια δωρεάν παιδεία και για μόνιμη και σταθερή δουλειά είναι καθήκον και μονόδρομος.

Μαρία Πανταζάκη