Δράση για την ελευθερία

Αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους

Αγώνας για την απελευθέρωσή τους

Αντίσταση στην κρατική τρομοκρατία

Συλλογικότητες και σύντροφοι-ισσες από τον αριστερό και τον αντιεξουσιαστικό χώρο συγκροτήσαμε τη Δράση για την Ελευθερία με στόχο την ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ύφεση ενώ οι έγκλειστοι στην ειδική πτέρυγα των Φυλακών Κορυδαλλού συνεχίζουν, οκτώ περίπου χρόνια μετά το τρομοκαλοκαίρι του 2002, να βιώνουν την κρατική αυθαιρεσία και εκδικητικότητα. Το κίνημα αλληλεγγύης, που την περίοδο 2002- 2006 ανέπτυξε πλούσια και πολύμορφη δράση, με κινητοποιήσεις, εκδηλώσεις και μαχητικές παρεμβάσεις, επείγει να ξαναβρεί το βηματισμό του και να περάσει σε μια νέα φάση, αυτή του αγώνα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων.

Αποτελεί κοινή μας πεποίθηση ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι αγωνιστές του κινήματος και η οργάνωση για τη δράση της οποίας καταδικάστηκαν (οι περισσότεροι με έωλα ή κατασκευασμένα στοιχεία), η 17Ν, υπήρξε αντικαπιταλιστική επαναστατική οργάνωση. Θεωρούμε, λοιπόν, καθήκον μας, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μας με τη δράση και τις απόψεις της 17Ν, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μας με τη στάση πολιτικών κρατουμένων μετά τη σύλληψή τους, να αγωνιστούμε για την απελευθέρωσή τους, να κινητοποιηθούμε για να σταματήσουν οι διακρίσεις σε βάρος τους (από την απομόνωση και την απαγόρευση χορήγησης αδειών μέχρι το αίσχος της άρνησης αποφυλάκισης για λόγους υγείας του Σάββα Ξηρού).

Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι (που βρίσκονται στη φυλακή λόγω της κινηματικής ή της αντικαθεστωτικής δράσης τους), όπως επίσης ότι το σύνολο των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές υφίσταται την κρατική βαρβαρότητα ‒και έχουμε αποδείξει την αλληλεγγύη μας και στους μεν και στους δε‒, ωστόσο πιστεύουμε ότι η φύση, η φόρτιση και οι σκοπιμότητες της υπόθεσης 17Ν απαιτούν μια στοχευμένη καμπάνια που, σε συνδυασμό με τα μέτωπα και τις προτεραιότητες όλου του κινήματος, θα αναδεικνύει τα ιδιαίτερα ζητήματα των πολιτικών κρατουμένων, από την ανάγκη της απελευθέρωσής τους ως την άρση των ειδικών συνθηκών κράτησής τους.

Αντιτρομοκρατική σταυροφορία και κρατική καταστολή

Με οχήματα την «πάταξη της τρομοκρατίας» και την «ασφάλεια των πολιτών» την τελευταία δεκαετία κλιμακώνεται από τους κυρίαρχους, σε εθνικό και διεθνές πεδίο, μια πολυεπίπεδη επιχείρηση με πολλαπλούς αποδέκτες. Βασικοί πυλώνες αυτής της επιχείρησης είναι η διεύρυνση της κατηγορίας «τρομοκρατία», ώστε να περιλαμβάνει πολλές αντιστάσεις και κινήματα που συγκρούονται με το σύστημα, ακόμα κι αν δεν έχουν επαναστατικό πρόταγμα ή ένοπλο χαρακτήρα (π.χ., «οικοτρομοκρατία», «κουκουλονόμος» κ.λπ.), η προληπτική καταστολή, που στοχεύει στην πειθάρχηση ευρύτερων τμημάτων του κινήματος και της κοινωνίας, ο πανοπτικός έλεγχος, η διαιρετική πολιτική («φιλήσυχοι και βάνδαλοι», «Έλληνες και ξένοι» κ.λπ.), η ιδεολογική απαξίωση όσων αμφισβητούν τον καπιταλιστικό μονόδρομο ως αναχρονιστών ή και αντικοινωνικών και η εγκληματοποίηση της «παραβατικότητας της φτώχειας», η οποία εντείνεται λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και του κοινωνικού αποκλεισμού που βιώνουν ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού, εγχώριου και αλλοδαπού. Αυτή η επιχείρηση στοχεύει στη συντριβή του ανυπότακτου δυναμικού που αποτέλεσε τον κορμό της εξέγερσης του Δεκέμβρη, στην καταστολή όσων αρνούνται την καπιταλιστική «κανονικότητα», στον εκφοβισμό εκείνων που αγανακτούν με όσα υφίστανται καθημερινά από την εργοδοτική και την κρατική ασυδοσία και βεβαίως στη χειραγώγηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας μέσω του δόγματος της ασφάλειας.

Η ιδεολογική και πολιτική αντιμετώπιση από το κράτος και τα ΜΜΕ των κατηγορούμενων ως μελών της 17Ν την περίοδο των συλλήψεων και αμέσως μετά (κατασυκοφάντηση των κινήτρων τους, πραγματοποίηση και συγκάλυψη του εγκλήματος του Ευαγγελισμού, ενοχοποίηση όσων κατήγγειλαν τα προηγούμενα κ.λπ.) και η μετέπειτα δικαστική και σωφρονιστική μεταχείρισή τους (απομόνωση, δίκες σκοπιμότητας, αυθαίρετες εξοντωτικές καταδίκες κ.λπ.) δεν αποτέλεσαν απλώς υπόδειγμα πολιτικής στον τρόπο που το κράτος αντιμετωπίζει εκείνους που του αμφισβητούν το μονοπώλιο στη βία, αλλά λειτούργησε (και συνεχίζει να λειτουργεί) ως πιλότος στην κλιμάκωση της κρατικής καταστολής, στο πέρασμα δηλαδή σε εκείνη τη φάση της αστικής δημοκρατίας που το κράτος κηρύσσει πόλεμο σε όσους αμφισβητούν την αυθεντία του. Με αυτή την έννοια, πιστεύουμε ότι η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους αποτελεί οργανική συνιστώσα του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, γιατί η δικαίωσή της εξαρτάται άμεσα από την ανάπτυξη και τις νίκες του, αλλά και επειδή αυτή ενισχύει σημαντικά την πείρα και τη ριζοσπαστικοποίηση του ευρύτερου κινήματος.

Στο πλευρό των πολιτικών κρατουμένων μέχρι την απελευθέρωσή τους

Διευκρινίσαμε εξαρχής ότι θεωρούμε τους πολιτικούς κρατούμενους αγωνιστές του κινήματος και γι’ αυτό αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωσή τους. Εκτός όμως από αυτή την ιδεολογική αξιακή αφετηρία, υπάρχει και μια πολιτική παράμετρος με την οποία είναι δύσκολο να διαφωνήσει κάποιος χωρίς προκαταλήψεις: Αν και το κράτος, παραβαίνοντας το δικό του Σύνταγμα, αρνήθηκε τον πολιτικό χαρακτήρα των αδικημάτων τα οποία απέδιδε στους κατηγορούμενους για τη δράση της 17Ν, με την όλη στάση του, που συνοψίζεται στο τρίπτυχο «ειδικές συνθήκες – ειδικές δίκες – ειδικές καταδίκες» (απομόνωση, δίκη στις Φυλακές Κορυδαλλού, απουσία ενόρκων, ισόβια για ηθική αυτουργία, εξευτελισμός κάθε έννοιας του περιβόητου νομικού πολιτισμού, προκλητική αγνόηση απαλλακτικών μαρτύρων κατηγορίας, γραπτή απόφαση του δικαστηρίου με χαρακτήρα ιδεολογικού μανιφέστου ενάντια στην τρομοκρατία, δηλώσεις του τότε πρωθυπουργού περί «λαθρεπιβατών της Αριστεράς» κ.λπ.), απέδειξε και αποδεικνύει ότι τους αντιμετώπισε ως αντιπάλους του καθεστώτος και όχι γενικά ως «στυγνούς εγκληματίες», όπως διατείνονταν τα φερέφωνά του. Εμείς αγωνιζόμαστε για την ανάπτυξη ενός κινήματος που, διαμορφώνοντας τους κατάλληλους συσχετισμούς, θα επιβάλλει στο κράτος την αναγνώριση των πολιτικών κρατουμένων και, επομένως, την αποφυλάκισή τους, κατ' αναλογία με την περίοδο μετά τον Εμφύλιο και τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας. Κατανοούμε ότι η ευρωπαϊκή εμπειρία δεν είναι ενθαρρυντική και πως η διεθνής «αντιτρομοκρατική» πολιτική σκληραίνει συνεχώς, ωστόσο πιστεύουμε ότι, χωρίς δράση, αυτό που σήμερα είναι δύσκολο, αύριο θα είναι δυσκολότερο.

Προτάσσουμε, λοιπόν, γενικά και ειδικά, το ζήτημα της απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων με συντονισμό του αγώνα μέσα και έξω από τη φυλακή, επιδιώκοντας, αφενός, να ξανανοίξουμε τη δημόσια συζήτηση για την υπόθεση, τη φυσιογνωμία, τις ανάγκες και τα αιτήματα των πολιτικών κρατουμένων, ώστε να διευρύνουμε την αλληλεγγύη και τις συμμαχίες, και, αφετέρου, να πετύχουμε συγκεκριμένες νίκες στα ζητήματα της άμεσης αποφυλάκισης του Σάββα, της άρσης της απομόνωσης και της χορήγησης αδειών τώρα στον Βασίλη Ξηρό, που τη δικαιούται και του τη στερούν εκδικητικά, και μετά το καλοκαίρι σε όλους τους ισοβίτες, νίκες που θα δημιουργούν ρήγματα στο «αντιτρομοκρατικό» καθεστώς και παράλληλα, μαζί με τον αγώνα όλων των φυλακισμένων για την εφαρμογή της ημιελεύθερης διαβίωσης και τη μείωση των ισοβίων, θα δίνουν σάρκα και οστά στο στόχο της απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων.

Ως Δράση για την Ελευθερία, είμαστε ανοιχτοί σε κάθε συλλογικότητα και σύντροφο-ισσα που θέλει να αγωνιστεί για αυτή την υπόθεση, είμαστε διατεθειμένοι να συμπορευτούμε με κάθε χώρο, οργάνωση ή άτομο νιώθει ότι έστω ένα μέρος αυτής της υπόθεσης τον αφορά. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια αμεσοδημοκρατική κινηματική συλλογικότητα στην οποία όλοι όσοι και όσες συμμετέχουμε, σε άμεση συνεργασία με τους πολιτικούς κρατούμενους, θα συναποφασίζουμε για κάθε πεδίο της δράσης μας.

Γιατί κανένα κίνημα δεν μπορεί να νικήσει αν δεν μπορεί να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τους ανθρώπους του!

ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ