Να στηρίξουμε την επανένωση της Κύπρου

Ο δημόσιος διάλογος για το Κυπριακό εκτυλίσσεται σε ναρκοθετημένο έδαφος. Δεν αναφερόμαστε μόνο στην αναπόφευκτη συναισθηματική φόρτιση που προκαλείται από μια μεγάλη ανθρωπιστική τραγωδία. Οι εθνικοί μύθοι και η άγνοια για το τι πραγματικά συμβαίνει στο νησί οδηγούν σε αδιέξοδους ή (και) επικίνδυνους δρόμους. Είναι απαραίτητο λοιπόν να υπενθυμίζουμε διαρκώς ορισμένα δεδομένα του Κυπριακού που αποσιωπούνται για «εθνικούς λόγους» ή απλώς αγνοούνται:

Πρώτον, το Κυπριακό δεν είναι μόνο ζήτημα εισβολής και κατοχής. Αναμφίβολα, ο Αττίλας υπήρξε η κορυφαία στιγμή βαρβαρότητας του κυπριακού δράματος. Ωστόσο, το Κυπριακό δεν έχει ως χρονική αφετηρία το 1974. Ήδη από το 1964 οι Τουρκοκύπριοι είχαν εγκλωβιστεί σε περικυκλωμένους θύλακες και υφίσταντο συστηματικά βία και διακρίσεις.

Δεύτερον, όσο ορθό είναι να καταγγέλλεται ο τουρκικός επεκτατισμός, άλλο τόσο εσφαλμένο είναι να αποσιωπάται η ενοχή του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού. Η επιδίωξη της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα είχε καταστροφικές επιπτώσεις για την Κυπριακή Δημοκρατία, με αποκορύφωμα το ελληνοκίνητο πραξικόπημα.

Τρίτον, ο διάλογος για την επίλυση του Κυπριακού δεν ξεκινάει από το μηδέν. Αποτελεί συνέχεια, κι εμείς ελπίζουμε ευτυχή κατάληξη μιας μακροχρόνιας διαδικασίας, ορόσημο της οποίας υπήρξε η αποδοχή της πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων ως βάσης της όποιας λύσης. Η απομάκρυνση από το πλαίσιο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στην πραγματικότητα σημαίνει την απόρριψη της επίλυσης του Κυπριακού και της επανένωσης του νησιού - τουλάχιστον για τις επόμενες δεκαετίες. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι στην Κύπρο καμία πολιτική δύναμη, πλην του κυπριακού παραρτήματος της Χρυσής Αυγής, δεν απορρίπτει τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία.

Ως Δίκτυο υποστηρίζουμε σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια την επανένωση της Κύπρου, χωρίς τον Αττίλα και το μακρύ χέρι των «μητέρων πατρίδων, με πλήρη διασφάλιση της τουρκοκυπριακής κοινότητας, έξω από το ΝΑΤΟ και χωρίς βρετανικές ή άλλες στρατιωτικές βάσεις.

Επιμένουμε σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν να ζήσουν μαζί όχι μόνο γιατί «οι προλετάριοι όλων των χωρών δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, αλλά και γιατί η διχοτόμηση κρατάει την Κύπρο στο βαθύ τέλμα μιας οιονεί πολεμικής αντιπαράθεσης. Επιπλέον, η υφιστάμενη κατάσταση αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη των ταξικών αντιστάσεων και της οργάνωσης των εργαζομένων, αφού το «εθνικό ζήτημα» επισκιάζει στον δημόσιο χώρο οποιοδήποτε άλλο .

Κριτικάρουμε σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια έναν ορισμένο αντιμπεριαλισμό που ενώ καταγγέλλει, ορθώς, τις ευθύνες των ΗΠΑ, εντούτοις,δεν βρίσκει τίποτα να πει για τον ελληνικό εθνικισμό κι επιδεικνύει προκλητική αδιαφορία για την τοποθέτηση της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Στεκόμαστε σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια στο πλευρό της ριζοσπαστικής διεθνιστικής Αριστεράς των δύο κοινοτήτων, καθώς και του διακοινοτικού κινήματος ειρήνης, εκτιμώντας ότι αυτοί-ές οι θαρραλέοι-ες αριστεροί-ές κρατάνε στα χέρια τους την ελπίδα για το αύριο της Κύπρου. Πιστεύουμε ότι οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα και την Τουρκία πρέπει να ασκήσουν κάθε δυνατή πολιτική πίεση για να καταλήξουν σε λύση οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Αναστασιάδη και Ακκιντζί. Αυτή άλλωστε είναι η στάση που έχει υιοθετήσει η ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή ριζοσπαστική Αριστερά.

Το σχέδιο που συζητιέται μπορεί να οδηγήσει σε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, οδηγώντας στην επανένωση του νησιού και την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων. Έχει εξαιρετική σημασία το γεγονός ότι το υπό συζήτηση σχέδιο διαμορφώθηκε στην Κύπρο από τους ηγεσίες των δύο κοινοτήτων και όχι από κάποια ξένη δύναμη. Είναι επίσης σημαντικό ότι αντικατοπτρίζει μια πραγματική διάθεση μεγάλων τμημάτων των δύο κοινωνιών να δώσουν τέλος στη διχοτόμηση.

Τα σημεία που μένουν σε εκκρεμότητα, πρέπει να γεφυρωθούν με τρόπο που να ενισχύει την ανεξαρτησία του νησιού ως συνόλου, τη λειτουργικότητα του κράτους, καθώς και το αίσθημα ασφάλειας των δύο κοινοτήτων. Ειδικά για το ζήτημα της ασφάλειας, παρά το ότι είναι απολύτως κατανοητό το αίτημα της τουρκοκυπριακής κοινότητας για δικλείδες προστασίας της, ωστόσο, οι όποιες ρυθμίσεις δεν μπορούν να αναιρούν την κυπριακή κυριαρχία μέσα από την παραχώρηση στις «μητέρες πατρίδες» «επεμβατικού δικαιώματος» ή μόνιμης στρατιωτικής παρουσίας. Ασφαλώς το υπό συζήτηση σχέδιο δεν συνιστά την τέλεια λύση. Είναι όμως μια λύση που μπορεί να ανοίξει ένα νέο δρόμο για την Κύπρο. Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα