Ούτε βήμα πίσω... Προωθητική αντιπολίτευση

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:21μμ

Χαρήκαμε που δημιουργήθηκε αριστερή κυβέρνηση  ακόμα και με τη συμμετοχή των ΑΝ.ΕΛ. και τις εθνικομιλιταριστικοβλαχολεβεντιές των παρελάσεων. Και συνεχίζουμε να χαιρόμαστε, παρότι οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους αποδεικνύονται ηρωικές μεν, πένθιμες δε, οι ιδιωτικοποιήσεις καλά κρατούν, η Ομάδα Δέλτα συνεχίζει τους κοινωφελείς περιπάτους της και οι τρομονόμοι υμνούν το Σύνταγμα. Και συνεχίζουμε να χαιρόμαστε γιατί η ύπαρξη αριστερής κυβέρνησης αποτελεί θετικό συσχετισμό για το κίνημα και τους «από κάτω». Γιατί μέσα στους μετεωρισμούς και τις υπαναχωρήσεις της αποσύρει τα ΜΑΤ από το κέντρο των πόλεων και τις διαδηλώσεις, καταργεί τις φυλακές απομόνωσης, σταματάει την καταστροφή της Χαλκιδικής. Γιατί, ακόμα κι αν όλα πάνε κατά διαόλου, προτιμάμε για αντίπαλο μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από μια μανιασμένη παλινορθούσα Ακροδεξιά.

Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολά. Οι «δανειστές» πολύ περισσότερο από την «εξόφληση» νοιάζονται για την πειθάρχηση· το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι απολύτως πολιτικό: η συντριβή του αριστερού παραδείγματος. Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πήγε και δεν τα πάει καθόλου καλά. Προεκλογικά καλλιέργησε αυταπάτες (τις οποίες μάλλον είχε και η ηγεσία του) για σοβαρές συμμαχίες στην ΕΕ. Μηδέν στο πηλίκον. Στη συνέχεια αιφνιδιάστηκε και τρόμαξε. Δεν μιλάει ανοιχτά και δεν προετοιμάζει τον κόσμο. Μπορεί ελπίζουμε να μην επιβάλει νέο μνημόνιο, αλλά καθημερινά περικόπτει την κατάργηση των προηγούμενων.

«Με πορδές δεν βάφονται αυγά», υποστηρίζει η μάλλον κακόηχη, αλλά απολύτως εύστοχη για την περίπτωσή μας παροιμία. Αν η ελληνική κυβέρνηση επιμείνει σε μια στοιχειώδη τήρηση των δεσμεύσεών της, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε σύγκρουση με τους «εταίρους», αλλά και το εγχώριο κεφάλαιο, το «βαθύ κράτος» και τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Σε αυτή τη σύγκρουση, αν δεν προϋπάρξουν πιέσεις στην Τρόικα για μετωπική σύγκρουση με ενδεχόμενο κατάρρευσης της ευρωζώνης, μέτρα όχι απλού ελέγχου αλλά επιβολής στην ασυδοσία του πλούτου, των τραπεζών και των ΜΜΕ, καθώς και συστηματικού ξηλώματος του «βαθέος κράτους», σε αυτή τη σύγκρουση, λοιπόν, η ελληνική πλευρά θα υποστεί μια άδοξη και απολύτως συντριπτική ήττα.

Έχουμε επίγνωση και των «αντικειμενικών» και των «υποκειμενικών» συνθηκών: Στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης οι «αδύνατοι κρίκοι» μπορεί να σπάνε εύκολα, αλλά οι δυνατότητες επανασύνδεσης της «αλυσίδας» είναι πολύ μεγαλύτερες απ' ό,τι πριν από έναν αιώνα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Μπολσεβίκοι, ούτε οι ευρωπαϊκοί λαοί μουζίκοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους...

Τι κάνουμε λοιπόν; Πάντως, όχι αναμονή ή υπομονή. Κίνηση χρειαζόμαστε. Στην Αριστερά, στον Α/Α χώρο, στο ευρύτερο κίνημα να προχωρήσουμε μπροστά. Με διεκδικήσεις, με πιέσεις, με αγώνες, με την αυτοοργάνωσή μας να «ανοίξουμε την τράπουλα». Χωρίς να ακυρώνουμε ό,τι γίνεται, αλλά και δίχως να αρκούμαστε σε αυτό.

Θεματικές: