Τι τρέχει?

Την περασμένη Κυριακή χρυσαυγίτικο τάγμα εφόδου επιτέθηκε στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Φαβέλα στον Πειραιά, τραυματίζοντας συντρόφισσες-ους. Το γεγονός δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Γιατί η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική συμμορία της οποίας η ναζιστική βία αποτελεί την ιδεολογικό συνδετικό κρίκο. Άλλωστε ο εγκληματικός χαρακτήρας της ΧΑ έχει αποδειχτεί περίτρανα και στη δίκη διεξάγεται μετ ‘εμποδίων στο Εφετείο.

Με αφορμή τα γεγονότα στα Ίμια τον Γενάρη του 1996 η Χρυσή Αυγή οργανώνει κάθε χρόνο μια πανελλαδική φασιστοσύναξη στο μνημείο των Ιμίων που βρίσκεται πάνω στην πλατεία Ρηγίλλης, προσπαθώντας να καπηλευθεί την συναισθηματική φόρτιση που είχε προκαλέσει τότε ο χαμός των τριών πιλότων. Σε αυτήν συμμετέχουν εγχώριοι και διεθνείς εκπρόσωποι του νεοναζισμού όπως το γερμανικό NPD, η ιταλική Forza Nuova κοκ.

Οι γενικές απεργίες, ακόμα και όταν τις καλούν αναξιόπιστες συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι στιγμές ρήξης με τον «κανονικό» χρόνο του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι μάχες ανυπακοής, πρακτικά παραδείγματα ενάντια στη γενική απαισιοδοξία, την καθήλωση και τη γκρίνια. Κι έχουν, ας μην το ξεχνάμε, προσωπικό οικονομικό κόστος – πράγμα διόλου αμελητέο, σε δύσκολους καιρούς.

Στο όνομα της «Ευρώπης των ανθρώπινων δικαιωμάτων» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕλ υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες τον Ταγίπ Ερντογάν, προσθέτοντας μια ακόμα πράξη πολιτικού κυνισμού στον πλούσιο πλέον σχετικό ιστορικό της. Της επίσκεψης είχε προηγηθεί η επιχείρηση εκφόβησης με τη σύλληψη των εννιά Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών.

Ο Ερντογάν φτάνει στην Αθήνα την ώρα που:

«Σε λίγο φτάσανε και τα μαντάτα πως

Κάηκαν όλα τα επίσημα αρχεία και βιβλιοθήκες

Οι βιτρίνες των νεωτερισμών και τα μουσεία

Όλες οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων

Και θανάτων –έτσι που πια δεν ήξερε

Κανείς αν πέθανε ή αν ζούσε ακόμα–

Όλα τα δούναι και λαβείν των μεσιτών

Από τους οίκους ανοχής τα βιβλιάρια των κοριτσιών

Το Πολυτεχνείο επιμένει. Όχι σαν επετειακή ανάμνηση, αλλά σαν ζώσα υπόμνηση ότι τα πράγματα δεν είναι δεδομένα. Ότι αγώνας σημαίνει να αναμετριέσαι με τον δυσμενή συσχετισμό και όχι να συνθηκολογείς με αυτόν. Ότι η εξέγερση μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους όταν «οι από κάτω» είναι σε αδιέξοδο. Το Πολυτεχνείο είναι η διαρκής υπόμνηση ότι το βάθος του ουρανού είναι πάντα κόκκινο.

Δύο συζητήσεις και δύο ταινίες για τη Ρωσική Επανάσταση και την επαναστατική στρατηγική στον 21ο αιώνα

***

Παρασκευή 10 Νοέμβρη, 7:00 μ.μ., Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23, 2ος όροφος):

«Από τον Οκτώβρη του ’17 στο πρώτο εργατικό κράτος: ζητήματα μετάβασης στο σοσιαλισμό»

Τη συζήτηση ανοίγουν οι:

* Ηλίας Ιωακείμογλου
* Γιάννης Αλμπάνης

Προβολή: «Από τον Τσάρο στον Λένιν», του Χέρμαν Άξελμπανκ (ΗΠΑ, 1937)